Death of Marat

Jacques-Louis David, Death of Marat (1793). Collection of Royal Museums of Fine Arts of Belgium.

«There is something at once both tender and poignant about this work; in the icy air of that room, on those chilly walls, about that cold and funereal bath, hovers a soul. May we have your leave, you politicians of all parties, and you too, wild liberals of 1845, to give way to emotion before David’s masterpiece? This painting was a gift to a weeping country, and there is nothing dangerous about our tears».

Charles Baudelaire on Jacques Louis David’s ‘The Death of Marat’, 1793

Μπορεί η τέχνη να αλλάξει το μέλλον για τη φυλετική και εθνική ταυτότητα;* μέρος 1ο

Αντικατοπτρίζοντας τις απεικονίσεις γυναικών στην ιστορία της τέχνης σε πηγάδια ή στο οικιακό περιβάλλον των ολλανδών ζωγράφων ή τη Δικαιοσύνη  εξισορροπώντας τους ζυγούς, η γυναικεία φιγούρα μεταφορικά παρουσιάζεται σαν ένας συμβολικός διαχωρισμός των υλικών μέσων -κομψή μεταλλική στάμνα στο ένα χέρι και ένα φτηνό πλαστικό μπουκάλι στο άλλο- και των κοινωνικών τάξεων που αντιπροσωπεύουν. 

Στο συνοδευτικό κείμενο, η Simpson απευθύνεται στη μνήμη και τη δυνατότητα παρέμβασης των ομιλητών: «Τον είδε να εξαφανίζεται στο ποτάμι, της ζήτησαν να πει τι συνέβη, μόνο για να αρνηθεί την μνήμη της».

Lorna Simpson, Waterbearer, 1986

Lorna Simpson, Waterbearer [Porteuse d’eau], 1986
Gelatin silver print, vinyl letters
59 x 80 x 2 ½ in (149.9 x 203.2 x 5.7 cm) overall
Courtesy the artist; Salon 94, New York; and Galerie Nathalie Obadia, Paris / Brussels, © Lorna Simpson

 via: https://artblart.com/tag/lorna-simpson-waterbearer/

* via: https://www.artsy.net/article/the-art-genome-project-can-art-change-the-future-for-racial-and

To ...μπαομπαμπ και ο πλανητης ε΄

Όλα είναι αλλιώς και μετά από καιρό είναι περίεργο συναίσθημα να επιστρέφεις ενώ συνάμα τα νερά είναι γνωστά. Πολλές οι βελτιώσεις της πλατφόρμας και οι δυνατότητες πια. Νέα σχολική χρονιά, νέα τάξη, αλλά όλα συνδέονται και παρότι οι αφρισμένες θάλασσες της Ε΄ είναι πολυταξιδεμένες, επανέρχεσαι για να ανασυντάξεις τους χάρτες πλοήγησης και να ξεσκονίσεις τους αστρολάβους.

To ...μπαομπαμπ και ο πλανητης ε΄ from leniw b

Happy B day www

Το 1991 ο Tim Berners-Lee και το Cern δημιουργουν το World Wide Web.

 Ποτε ξανα η ζωη στη Γη δεν θα ηταν οπως πριν.

 25 χρόνια μετα λογω της #InternautDay  σε κλασματα του δευτερολεπτου μπορει κανεις να δει σε GIF την εξελιξη της σελιδας του UCL Institute of Education απο το 1997, 2004, 2010, μεχρι 2016. Ο πρωτος web server και το website τεθηκαν σε εφαρμογη  το Νοεμβριο - Δεκεμβριο του 1995. 

      Tim Berners-Lee credit Nadav Kander  

Ακολουθωντας τα λογια του δημιουργου:

http://www.wired.co.uk/article/tim-berners-lee?platform=hootsuite

""It is not the wires connecting our computers, tablets and televisions. Rather, it is the largest repository for information and knowledge the world has yet seen, and our most powerful communications tool. The web is now a public resource on which people, businesses, communities and governments depend. It is vital to democracy and now more critical to free expression than any other medium. It stores and allows us to share our ideas, music, images and cultures. It is an incredibly intimate reflection of our interests, priorities, disagreements and values. That makes the web worth protecting.

At the heart of the web is the link, represented by banal strings of characters, notably those that start with http://. When we link information in the web, we enable ourselves to discover facts, create ideas, buy and sell things, and forge new relationships at a speed and scale that was unimaginable in the analogue era. These connections transform presidential elections, overturn authoritarian regimes, power huge businesses and enrich our social networks.

SaveSave

Υφαίνοντας ιστορίες γεμάτες φως

 Όλα συνδέονται και όλα γίνονται για κάποιο λόγο, με κάποια αφορμή, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εμείς επιλέγουμε τις ιστορίες που θα αφηγηθουμε και τον τρόπο που θα τις υφάνουμε. Και «Ο Αχτιδοϋφαντής» της Βασιλικης  Νευροκοπλή είναι μια από αυτές που επιλέξαμε (η Στ΄τάξη του σχολείου) να αφηγηθούμε στο βιβλιοπωλείο Ιανός το Σάββατο 13/2/2016.



Το να δίνεις, στο παρόν, χώρο-χρόνο στα παιδιά να ακουστεί η φωνή τους, μέσα σε μια θυμωμένη και ρηχή πραγματικότητα δημιουργεί τις βάσεις για το μέλλον τους. Κανείς δεν είναι μικρός για ν ακουστεί η φωνή του.

Το σχολείο και η εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι ένα γίγνεσθαι που πρέπει να μένει περιορισμένο στον ασφυκτικά οριοθετημένο χώρο μιας κλειστής σχολικής αίθουσας.

Η εκπαίδευση, είχε πει η Χάνα Άρεντ, είναι το σημείο που συνειδητοποιούμε ότι αγαπάμε αρκετά τα παιδιά μας για να τους δώσουμε την ευκαιρία για κάτι νέο (ίσως αόρατο σε μας) και να τους προετοιμάσουμε να διαμορφώσουν έναν παγκόσμιο κοινό τόπο συνάντησης.

Η ανάγνωση  ενός βιβλίου προϋποθέτει αναγνώστες που δεν είναι παθητικοί αποδέκτες-καταναλωτές, αλλά δημιουργικοί και συνειδητοί κριτές και παραγωγοί. Προϋποθέτει ένα βιβλίο που θα σου δώσει το «χώρο» και το «χρόνο» να σκεφτείς, να αποφασίσεις, να εκφραστείς, να δημιουργήσεις. Ένα βιβλίο που δεν αποφασίζει για σένα, που δεν σου κουνάει το δάχτυλο του διδακτισμού. Αυτός είναι «Ο Αχτιδοϋφαντής». Γεμάτος φως και πραγματικό συναίσθημα, τυλιγμένος με μια σπάνια ευγένεια σου προτάσσει το χέρι και βαδίζεις στα μονοπάτια των αχτίδων του.

Σχόλιο για την παρουσίαση:

Στηρίχθηκε στο τρίπτυχο: πραγματικότητα, φαντασία, ψηφιακός κόσμος.

Τα παιδιά υφαίνοντας -σαν την μυθική Αράχνη- ζωντανά την αφήγηση του Αχτιδοϋφαντή (βιβλίο-φαντασία) δημιουργούν τις δικές τους αφηγήσεις (ψηφιακή πραγματικότητα). Με αφορμή το βιβλίο τρεις κόσμοι συναντιούνται για να αφηγηθούν με τη σειρά τους την κοινή (ένα κουβάρι) ιστορία της συλλογικότητάς μας. Έτσι υπήρχε η αράχνη που πλεκόταν με την ανταλλαγή του κουβαριού και τη ζωντανή αφήγηση του Αχτιδοϋφαντή και οι παρεμβάσεις των παιδιών μέσα από βίντεο που γυρίστηκαν στην τάξη κατά την επεξεργασία του βιβλίου, το οποίο στάθηκε αφορμή να γραφτούν ποιήματα, συνταγές μαγειρικής, να απαντηθούν ερωτήσεις.
Οι αναγνώστες σου, σ ευχαριστούμε που μας τον χάρισες, Βασιλική.

ΥΓ

Ένα σύγχρονο βιβλιοπωλείο θα έπρεπε να είναι πιο ευέλικτο σε ό,τι αφορά την τεχνολογική κάλυψη βιβλιοπαρουσιάσεων, ειδικά παιδικών βιβλίων. Θα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί σε σχέση με όσα συμβαίνουν στο χώρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας (τουλάχιστον στο κομμμάτι της τεχνολογίας) και να επενδύσει στις «διαφορετικές» από τις συνηθισμένες παρουσιάσεις, να γίνει ένας χώρος που επιζητά το διαφορετικό και το αναδεικνύει.

Deleuze, Foucault

Gilles Deleuze- Foucault by xEspartacox

Foucault, 1988  

Author: Gilles Deleuze

Translated by Seán Hand

Foreword by Paul A. Bové

Οι μύθοι και το Συνέδριο

"Ο μύθος της Περσεφόνης" Σωτήρης Τερζίδης

Η συναισθηματικη φορτιση εμφανης και διαχυτη την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015 στην αιθουσα Γ΄ της Ελληνογερμανικης Αγωγης στο 8ο Διεθνες Συνεδριο για την Ανοικτη και εξ Αποστασεως Εκπαιδευση ( ICODL).

Μετα απο τρια χρονια πολλα αλλαξαν, πολλα διαφοροποιηθηκαν. Ψηφιακες αφηγησεις. Οι μυθοι μεταγραμμενοι απο τα παιδια των τμηματων μας τοτε. Τα παιδια  που σημερα πια μεγαλωσαν. Το αποτυπωμα, ομως, της δουλειας τους εμεινε στο διαδικτυακο συμπαν.

Η Περσεφονη, η Ευρωπη, το Μουσειο, οι Παλαιστινιοι και Ισραηλινοι.
Η δουλεια, οι αποψεις, οι σκεψεις των μαθητων ειδωμενα μεδα απο μια καμερα ενος κινητου και εμεις πισω απο ολα.

Η Μαριαννα, η Ελενα, ο Τασος, εγω, ακομα εδω.
Ο Σωτηρης, ομως οχι.

Τελευταια ματια στον Δια ο οποιος στην ακρη του πλανου αναζητα λυση για τον καημο της Δημητρας... και το ματι να ταξιδευει στο χωραφι που εχει ντυθει με το "χρυσαφι του φθινοπωρου" που γεμιζει το πισω μερος της παγωμενης πια στο χρονο σκηνης...

Εκει στην ακρη υπαρχει ο Σωτηρης, αναμεσα μας, με τις ψηφιακες του αφηγησεις, μεσα απο τα παιδια του.

Ποτε ξανα η Περσεφονη δεν θα ειναι ο ιδιος μυθος...

στο Σωτήρη Τερζίδη

Η σιωπη της αγαπης

Αργησα. Δεν θα σε προλαβω. Ασε το κλειδι κατω απο την αγγελικη, εκει στη γλαστρα με το βασιλικο. 
Θα επιστρεφω καθε που αλλαζει ο καιρος. Τις ανοιξες, τα φθινοπωρα. Ποτέ πια τα φθινοπωρα δεν θα ειναι ιδια. Απο τις ανοιξες θα λειπεις εσυ. 

Μεγαλοβδομαδο παλι. Δευτερο χωρις εσενα.  Παντα μου φερναν μελαγχολια οι μερες της βδομαδας αυτης.  Ειναι που δεν καταλαβαινα την απωλεια, που προσπαθουσα να τη νιωσω χωρις να την εχω βιωσει. Μετα αρχισατε να φευγετε ενας ενας. Χωρις σειρα, οποτε σας καπνιζε. Οσο και να το ψυχολογεις, οταν το ζεις ειναι αλλιως, εχει αλλη ενταση... Τι λεω... ειναι το τετελεσμενο που εχεις μπροστα σου. Αυτο κανει τη διαφορα. Το ξερεις πια οτι  θα γυρισεις το κεφαλι και δεν θ αντικρισεις την αγαπημενη φιγουρα, ποτε πια ξανα. 

Ειναι το τελος.  

Ψαχνω σημαδια σου. Αγαπημενα επιπλα, γωνιες, αντικειμενα. Και ξερω οτι στην πραγματικοτητα ειναι ολα οσα δεν σου ειπα και δεν σου εδειξα. 

Ειναι αργα. Αργησα... 

Καληνυχτα

Μεγαλοβδομαδο, Η σιωπη της Αγαπης by Ophelia Hamlet on Mixcloud

Αφηγηση ιστοριων ΙΙ - περα απο τα ορια της κυριαρχης αφηγησης

Ειμαστε συνυφασμενοι με την αφηγηση. Γιατι;
Η αφηγηση ιστοριων μας διαμορφωνει με εντυπωσιακο τροπο.

Ζουμε στον τοπο που επιλεγουμε να ζουμε, κυριολεκτικα και μεταφορικα, πρακτικα και σε επιπεδο. Στριφογυριζουμε τις φαντασιωσεις μας, καταβροχθιζουμε μυθιστορηματα, θεατρικα εργα, ακομα και οι  αθλητικες εκδηλωσεις και οι ποινικες δικες ξετυλιγονται σαν αφηγησεις. Παρ ολα αυτα, ομως, ο κοσμος της αφηγησης παρεμεινε για αιωνες ενα ανεξερευνητο και αχαρτογραφητο τοπιο.

Το συμπαν αποτελειται απο ιστοριες, οχι ατομα, αναφερει η ποιητρια Muriel Rukeyser και ο κοινωνιο-βιολογος στο Παν/μιο του Χαρβαρντ, E.O. Wilson , σημειωνει την ομοιοτητα μεταξυ των καινοτομων της τεχνης και της επιστημης αποκαλωντας τους ονειροπολους και παραμυθαδες. Η αφηγηση ιστοριων δεν ειναι απλα απαραιτητη για να κατανοησουμε τον κοσμο γυρω μας, ΕΙΝΑΙ το πώς κατανοουμε ο,τι υπαρχει γυρω μας. Πλεκουμε και ανιχνευουμε ιστοριες παντου, απο την οπτικοποιηση των δεδομενων (infographics) και την εικονογραφηση παραμυθιων, μεχρι την πολιτιστικη ηγεμονια.

Rumpelstiltskin - Paul O. Zelinsky

Οι ιστοριες που λεμε στον εαυτο μας και τους αλλους παρουσιαζουν το πώς κατανοουμε τον κοσμο και τη θεση μας μεσα σ αυτον. Καποιες εχουν περασει στο γενετικο μας κωδικα, θα λεγε κανεις, ειναι παγκοσμιες, εχουν γινει κομματι του παναθρωπινου  συλλογικου γιγνεσθαι και πλεον εχουν εσωτερικευθει τοσο που δεν αντιλαμβανομαστε την ιδια την ιστορια. Εχουν γινει, οχι ενας απο τους πολλους φακους μεσα απο τους οποιους βλεπουμε την πραγματικοτητα, αλλα η ιδια η πραγματικοτητα. Συμφωνα με την Flora S Michaels το να τις ξεπερασουμε ειναι δυσκολο, γιατι ενα μερος της ανθρωπινης φυσης ειναι η τυφλη μας πεποιθηση οτι ειμαστε αυτονομα οντα που δρουμε αποκλειστικα για την προσωπικη μας βουληση, αποθωντας τη σκεψη οτι αεναως επηρεαζομαστε απο τις ιστοριες που εχουμε εδω και αιωνες εσωτερικευσει, ιστοριες που ακουσαμε και εχουμε επαναλαβει τοσες πολλες φορες που στηριζουν  αορατα την εμπειρια ολης μας της ζωης. Ειναι οι συλλογικες αναπαραστασεις του E. Durkheim τα αποθετηρια και οι αναμεταδοτες της συλλογικης εμπειριας γι αυτο και ενσαρκωνουν και εκφραζουν την πραγματικοτητα της υπαρξης της κοινωνιας. 

Οι ιστοριες που λεμε αφορουν το ποιοι ειμαστε, απο πού ερχομαστε, πού πηγαινουμε. Οσο κι αν φαινεται περιεργο, εκ πρωτης οψεως, οι ιστοριες εχουν τη δυναμη να μας αλλαξουν, να αλλαξουν την ιδια μας τη ζωη.

Ο J. Gottschall  αναζητα τις ριζες της δυναμης, που εχουν οι ιστοριες και για την εξελιξη μας και ως ειδος και κοινωνικοπολιτισμικα, τοσο στο επιπεδο  συναισθηματος-μυαλου, οσο και ατομικα-συλλογικα. Αυτο που προκυπτει ειναι ενα ειδος "ενοποιημενης θεωριας της αφηγησης" αποκαλυπτοντας οχι μονο το ταλεντο μας στη δημιουργια αληθινων αφηγησεων, που λεμε στον εαυτο μας και τους αλλους, αλλα την αξιοσημειωτη ικανοτητα των αφηγησεων να αλλαζουν τη συλλογικη εμπειρια προς το καλυτερο (ελπιζουμε), καθως η ηθικη που τις διεπει, μας συσπειρωνει γυρω απο κοινες αξιες. 

Στον αντιποδα συνανταμε την Flora Michaels η οποια θεωρει οτι εχουμε πλεον δημιουργησει "μονοκαλλιεργειες" με τις αφηγησεις. Μια απο τις αφηγησεις που δημιουργουμε, υπερισχυει των αλλων, περιοριζει την ποικιλομορφια μας και δημιουργει "μονο-πολιτισμικη αφηγηση" (monoculture).  

Το μοτιβο που διεπει εναν πολιτισμο υπακουει σε μια κυριαρχη αφηγηση, που καταλαμβανει πρωταρχικο ρολο στην καθημερινοτητα μας και αλλαζει τη ζωη μας. Η εργασια, οι σχεσεις μας με τους αλλους και το περιβαλλον, η κοινοτητα που ζουμε, η σωματικη και πνευματικη μας υγεια, η εκπαιδευση και  η δημιουργικοτητα μας επηρεαζονται ειτε εμφανως, ειτε υπογειως. Και καθως το πώς σκεφτομαστε μορφοποιει το πώς αντιδρουμε/λειτουργουμε , η "μονο-πολιτισμικη αφηγηση"  δεν αλλαζει απλα το μυαλο μας αλλα την ιδια τη ζωη μας.

 Κατα τη διαρκεια του Μεσαιωνα, η κυριαρχη "μονο-πολιτισμικη αφηγηση" αφορουσε τη θρησκεια και τη δεισιδαιμονια. Μετα την εμφανιση του Γαλιλαιου κυριαρχο ρολο  ανελαβε η επιστημονικη "μονο-πολιτισμικη αφηγηση". Σημερα, οι οικονομικες αξιες και η ηθικη των νεωτερικων κοινωνιων (που θα ελεγε και ο Durkheim) ειναι οι κυριαρχη αφηγηση, διαμορφωνουν τα παντα στη ζωη μας, απο τα προφανη (τις καταναλωτικες μας συνηθειες, τη μουσικη που ακουμε, τα ρουχα που φοραμε), μεχρι τα λιγοτερο προφανη και αξιες/θεσεις/αποψεις  που δυσκολα εγκαταλειπουμε, οπως η αντιληψη που εχουμε για τις ανθρωπινες σχεσεις, ο,τι αφορα τη θρησκεια, ο τροπος που εκτιμαμε την τεχνη.

 Cat And Girl 

Στην Ελλαδα του 2014 η κυριαρχη αφηγηση ειναι "η οικονομικη κριση", η βια (είτε με τη μορφη της ξενοφοβίας ή της ομοφοβίας).
Οταν ειμαστε μεσα στην κυριαρχη αφηγηση σε ενα συγκεκριμενο χρονικο πλαισιο,  εχουμε την ταση να αποδεχομαστε τον ορισμο που δινει στην πραγματικοτητα η αφηγηση. Ασυνειδητα, πλεον πιστευουμε και ενεργουμε ή δυσπιστουμε και αποτυγχανουμε να δρασουμε αναλογα με οσα προσταζει. Κατευθυνομαστε απο την αφηγηση , χωρις ισως ισως να γνωριζουμε και πολλα για αυτην.

Η "μονο-πολιτισμικη αφηγηση" δεν σημαινει οτι ολοι πιστευουμε ή δρουμε με τον ιδιο τροπο, αλλα οτι σταδιακα καταληγουμε να μοιραζομαστε βασικες πεποιθησεις και παραδοχες και τις αφηνουμε να κατευθυνουν τη ζωη μας. Ειναι μεσω αυτης της αμοιβαιας ανταλλαγης αναμεσα στο ατομο που διαμορφωνεται απο την κοινωνια και παραλληλα την   διαμορφωνει, που μαθαινουμε τα ορια της δοκιμης κ του λαθους. Κατα εναν τροπο αντιλαμβανομαστε πως εξελισσεται η κυριαρχη ιστορια, αν και κανεις δεν μας ενημερωνει ουτε για το ποια ειναι η αφηγηση, ουτε για τους κανονες της. Ετσι αλλαζουν οι ηθικοι κανονες και τα προτυπα, απο κοινωνια σε κοινωνια. Αναπτυσσουμε μια ισχυρη αισθηση του τι ειναι επιτρεπτο και αναμενομενο στην οικογενεια, το σχολειο, το χωρο εργασιας και τις κοινοτητες που δημιουργουμε, ακομα και αν επιλεξουμε να μην ανταποκριθουμε σε αυτες τις προσδοκιες. Κατ αρχην, συνηθως δεν αναρωτιομαστε καν απο πού προηλθαν ολες αυτες οι προσδοκιες. Απλα υπαρχουν και θα υπαρχουν μεχρι τη στιγμη που θα αντιληφθουμε οτι θελουμε  κατι ν αλλαξει, αν και πολλες φορες δεν μπορουμε να εκφρασουμε τι και πώς θα θελαμε να αλλαξουμε. 

Ειναι η στιγμη που μολις εχουμε αναγνωρισει την "μονο-πολιτισμικη αφηγηση" και τις προκλησεις για να υπερβουμε τα ορια της. Στη συνεχεια  εξεταζουμε τροπους με τους οποιους -ως συνειδητα και αυτονομα σκεπτομενα ατομα- μπορουμε κινηθουμε περα απο τα ορια της κυριαρχης αφηγησης για να ζησουμε μια πιο αυθεντικη ζωη μεσα σ ενα περιβαλλον που ο καθενας δημιουργει και ακολουθει ενα διαφορετικο μονοπατι.

Θα αποτολμουσα, ορμωμενη απο τον ορισμο του E. Durkheim για την κοινωνια, να δημιουργησω τη μεταφορα παρτηρωντας οτι η αφηγηση ειναι ενα sui generis προϊον της κοινωνικης διαλεκτικης σχεσης και αλληλεπιδρασης/αλληλεξαρτησης καθως οι ατομικες αφηγησεις αναμειγνυονται ανανοηματοδοτωντας και μεταμορφωνοντας το συλλογικο γιγνεσθαι σε σημειο που -το τελευταιο- δεν ειναι αναγωγιμο πλεον στα μελη που το απαρτιζουν, γινεται προϊον της συλλογικης εμπειριας και με το περασμα τυο χρονου του συλλογικου συνειδητου ή ασυνειδητου.

Ξεκινωντας την ενηλικη-ανεξαρτητη ζωη μας αντιλαμβανομαστε τι σημαινει να ζουμε παραλληλα με την "μονο-πολιτισμικη αφηγηση"  ο καθενας τη μοναδικη/πρωτοτυπη χωρο-χρονικη του οντοτητα-αφηγηση.  Περα απο την ατομικη/μοναδικη ιστορια που ο καθενας διαγραφει, γεννιεται μια παραλληλη δομη, της οποιας η εξελιξη και η συνεχιση δεν ειναι ο στοχος -ή τουλαχιστον δεν θα επρεπε να ειναι ο στοχος. Ο στοχος ειναι να ζησουμε πολλες ιστοριες, μεσα σε ενα ευρυτερο φασμα ανθρωπινων αξιων.

  

Gottschall, J, 2012. The Storytelling Animal: How Stories Make Us Human
Michaels, F.S, 2011. Monoculture: How One Story Is Changing Everything 

    

Αφηγηση ιστοριων Ι

Yπαρχει μια παγκοσμια δομη στις ιστοριες που δημιουργουμε και αφηγουμαστε, οπως την σχηματοποιησε ο Gustav Freytag. Την αποκαλεσε "δραματικη αψιδα" (dramtic arc).

Δομη μιας ιστοριας:

• παραθεση δεδομενων
• αυξανομενη ενταση στη δραση
• κλιμακωση
• πτωση της εντασης
• επιλυση

Τα δυο συναισθηματα που δημιουργουνται κατα το ακουσμα αφηγησεων ειναι: αγωνια και ενσυναισθηση.
Παρατηρηθηκε αυξηση της κορτιζολης, μιας ουσιας του εγκεφαλου που ειναι υπευθυνη για την εστιαση της προσοχης μας. Οσο περισσοτερη αγωνια αισθανεται ο ακροατης, τοσο περισσοτερη κορτιζολη απελευθερωνεται και η προσοχη του εντεινεται προς τα ερεθισματα που δεχεται.
Η δευτερη ουσια που απελευθερωνει ο εγκεφαλος ονομαζεται οξυτοκινη και συνδεεται με τη φροντιδα, τη συνδεση που νιωθουμε με αλλους ανθρωπους και την ενσυναισθηση. Οσο περισσοτερη οξυτοκινη απελευθερωνεται τοσο περισσοτερο συμπασχουμε με αλλους ανθρωπους.

Οι ιστοριες εχουν μεγαλη δυναμικη. Μας μεταφερουν στους κοσμους που δημιουργουν αλλοι ανθρωποι -ειτε στο παρον, ειτε στο παρελθον- αλλα καθως το κανουν αλλαζουν τον τροπο με τον οποιο λειτουργει ο εγκεφαλος  και δυνητικα τη χημεια του εγκεφαλου μας και αυτο μας κανει κοινωνικα οντα.

Το ξημέρωμα της εποχής της μετα-πληροφορίας

Κάθε γενιά διαθέτει την τεχνολογία που την ορίζει και όπως φαίνεται κάθε δεκαετία χρειάζεται μια ετικέτα. Η δεκαετία του εξήντα ήταν η Διαστημική Εποχή, το ενενήντα η εποχή του Διαδικτύου. Οι δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα είδαν την επανάσταση των υπολογιστών. Η δεκαετία που μόλις πέρασε ίσως μείνει στην ιστορία ως η δεκαετία του Facebook ή του Smartphone. Χωρίς το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης, δεν είναι πάντα εμφανής ο ρόλος μιας νέας τεχνολογίας ή το πώς θα αλλάξει τον τρόπο που ζούμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθές για την περίοδο που μόλις άρχισε, η οποία μπορεί μια μέρα να είναι γνωστή ως η εποχή  Big Data (Μεγάλων Δεδομένων), η αυγή του Cloud (Συννεφου), ή ακόμη, η διαμόρφωση της Cisco, η εποχή Zettabyte.

Το πρόθεμα Zetta υποδηλώνει έναν αδιανόητα μεγάλο αριθμό μηδενικών: ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμυρίων bytes. Επειδή τα bytes είναι η βασική μονάδα μέτρησης ποσότητας πληροφορίας στα υπολογιστικά συστήματα, τέτοιου είδους αριθμοί λένε πολλά για το μέγεθος της υλικοτεχνικής υποδομής που διέπει τη σύγχρονη τεχνολογία πληροφοριών, αλλά μετρώντας bytes σήμερα είναι όπως όταν το 1914 καταμετρούσαν τον αντίστοιχο αριθμό σταγόνων  μελανιού που χρησιμοποιούνταν για να σχηματιστούν τα γράμματα στις φωτοσυνθετικές μηχανές της εποχής εκείνης. Είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν είναι τρομερά χρήσιμο.

Παρόλα αυτά, εμπειρογνώμονες υλικοτεχνικών υποδομών και λογισμικών συγκεντρώνονται σε συνέδρια για να αναλύσουν το πρωτοφανές μέγεθος των αριθμητικών δεδομένων και το  πώς η έννοια της "big data" αλλάζει τα πάντα. Ο Larry Smarr, Διευθυντής του του Ινστιτούτου Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής της Καλιφόρνια, ανέφερε σε ένα πρόσφατο σεμινάριο ότι "μιλάμε για κάτι που η ανθρωπότητα δεν έχει ποτέ μέχρι σήμερα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει". Ο Smarr έχει δίκιο κατά μία έννοια -η πανταχού παρουσία και η κλίμακα της ψηφιακής υποδομής είναι ριζικά νέα- αλλά η κοινωνία έχει βιώσει παρόμοιους μετασχηματισμούς και στο παρελθόν.

Χονδρικά μεταξύ 1850 και 1900, ο κόσμος υπέστη μια άνευ προηγουμένου τεχνολογική ανακατατάξη. Πρώτον, η βιομηχανική επανάσταση πήρε στα χέρια της την τυπογραφία, μια τέχνη που είχε παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη από την εποχή του Γουτεμβέργιου. Ο κόσμος πέρασε από τα εκατομμύρια των βιβλίων που τυπώνονταν κάθε χρόνο σε δισεκατομμύρια. Ο αριθμός των εφημερίδων στην Αμερική και την Ευρώπη εξερράγη, από μόλις μερικές εκατοντάδες σε δεκάδες χιλιάδες. Η βιομηχανική επανάσταση μείωσε δραματικά το κόστος και δημιούργησε μια έκρηξη στον όγκο των τυπογραφικών στοιχείων. 

Για πρώτη φορά, οι λέξεις έγιναν εμπορεύσιμα προϊόντα.

Δεύτερον, η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου προκάλεσε την ταχύτητα της ανταλλαγής πληροφοριών να εκτοξευθεί από την ταχύτητα ενός αλόγου στην ταχύτητα του φωτός. Η πρώτη εμπορική τηλέγραφική γραμμή από την Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη, εγκαταστάθηκε το 1846. Το πρώτο υπερατλαντικό καλώδιο τοποθετήθηκε το 1866. Μέχρι το 1900, η ανθρωπότητα συνδέθηκε με αυτό που ο οικονομικός συντάκτης Tom Standage ονομάζει το "Βικτωριανό Διαδίκτυο" (Victorian Internet). Αυτό το σύστημα τηλέγραφου μετέφερε σχεδόν 100 εκατομμύρια μηνύματα -τρισεκατομμύρια κλικ- του κώδικα Μορς ετησίως. Και από το 1900, υπήρχαν και δεκάδες εκατομμύρια σπίτια και επιχειρήσεις με τηλέφωνα.

Αυτές οι τεχνολογίες εξελίχθηκαν μετά το 1900 και οδήγησαν σε περαιτέρω καινοτομίες που διαμόρφωσαν την σύγχρονη οικονομία ενώ απειλήθηκαν πολλά παραδοσιακά κοινωνικά ήθη. Ο κόσμος το 1950 είχε ελάχιστες ή καμία ομοιότητα με τον κόσμο το 1850. Η φύση της ανθρώπινης επικοινωνίας έχει αλλάξει ριζικά  και ο ρυθμός των αλλαγών θα επιταχυνόταν  στο μέλλον.

Μέσα σε δύο δεκαετίες από την εμφάνιση του υπολογιστή στη δεκαετία του 1950, η επανάσταση του πυριτίου κυριάρχησε. Αυτό ήταν άλλο ένα άλμα προς τα εμπρός στο οικοσύστημα των πληροφοριών. Η Πληροφορική και οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές εξελίχθηκαν από μια βιοτεχνική συντεχνία, με την οποία ασχολούνταν μερικές χιλιάδες σε "αίθουσες που στέγαζαν γίγάντιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές", σε μια καθημερινή διαδικασία που είναι παρούσα σε δισεκατομμύρια μηχανές που κρατάμε στα χέρια μας, βολεύουμε στις τσέπες ή τις τσάντες μας και κέντρα δεδομένων.

Η πρώτη επανάσταση των πληροφοριών "γεννησε" τη μαζική εκτύπωση και τις τηλεπικοινωνίες. Η δεύτερη είδε την άνοδο της μαζικής εξάπλωσης των υπολογιστών και του Διαδικτύου. Ο Ιστός δεν αυξησε την ταχύτητα στην ανταλλαγή πληροφοριών, η ταχύτητα του φωτός είναι συγκεκριμένη-αλλά άλλαξε δραματικά τον όγκο των πληροφοριών που μεταφέρονται. Οι πληροφορίες δεν ήταν πλέον μόνο κείμενο, αλλά  εικόνες και βίντεο και, ολοένα αυαξνόμενα  δεδομένα σε πραγματικό χρόνο για όλους και για όλα. Είμαστε μάρτυρες της εμφάνισης ενός νέου τύπου δεδομένων που προκύπτουν από κάθε πτυχή της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και  συμπεριφοράς, από τις εμπορικές συναλλαγές ως τις βιολογικές μας διεργασίες.

Πώς θα αλλάξει η τεχνολογία την ανθρώπινη επικοινωνία; Οι απαρχές μιας απάντησης μπορεί να βρεθούν στα  γραπτά του Γερμανού κριτικού Walter Benjamin, ο οποίος εζησε την περίοδο της πρώτης επανάστασης της πληροφορίας. Ανήκε, όπως ο ίδιος το έθεσε, σε μια «γενιά που πήγαινε στο σχολείο με ιππήλατα τραμ», αλλά  «τώρα βρισκόταν σε ένα τοπίο στο οποίο το μόνο που παρέμεινε αμετάβλητο ήταν τα σύννεφα. . . και το μικρό, εύθραυστο ανθρώπινο σώμα». Μεταξύ αυτών των κοσμογονικών αλλαγών, ο Benjamin θεωρεί ότι ήταν η απώλεια μιας αυθεντικής μορφής της ανθρώπινης εμπειρίας, αυτής της αφήγησης. Πριν από τον τηλέγραφο και το τυπογραφείο, οι ιστορίες "ταξίδευαν" από στόμα σε στόμα. Η επαφή της πρακτικής σοφίας και των διαχρονικών μηνυμάτων, που μετέφεραν οι ιστορίες, αγγιζαν τον ακροατή απρόσκοπτα και διαισθητικά. Τα διδάγματά τους διατηρήθηκαν στη συλλογική πολιτιστική μνήμη.

Αλλά η εποχή της αφήγησης έχει ξεπεραστεί από την εποχή της πληροφορίας, ένα εντελώς νέο τρόπο επικοινωνίας που περιστρέφεται γύρω από πραγματικά περιστατικά περισσότερο, παρά έχει να κάνει με την ανθρώπινη εμπειρία. Ο σκοπός των γεγονότων είναι να ενημερώσουν, δεν διδάσκουν. Το γεγονός, λέει ο Benjamin, είναι «κατανοητό από μόνο του». Δεν χρειάζεται να διατηρηθεί, αλλά  «καταναλώνεται» και να ξεχνιέται μόλις γίνει «παλιό». 

Η πληροφορία δεν είναι διαχρονική, αλλά επίκαιρη.

Η επικοινωνία των πληροφοριών δεν χρειάζεται παραμυθάδες, αλλά διαμεσολαβητές. Η εποχή του Benjamin είδε την άνοδο μιας κάστας, συνεχώς διευρυνόμενης, επαγγελματιών δημοσιογράφων που ασσχολούνταν με τη διαδικασία επιλογής, την ερμηνεία, και την ανακοίνωση γεγονότων. Επιπλέον, οι πληροφορίες δεν ήταν καθολικά προσβάσιμες και η κατανάλωση τους υπόκειτο σε κοινωνικούς, εκπαιδευτικούς και οικονομικούς περιορισμούς.

Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή παρόμοια με εκείνη που έζησε ο Benjamin. Μια γενιά που πήγε στο σχολείο με λεωφορεία που οδηγούσαν άνθρωποι κατά πάσα πιθανότητα θα ζήσει για να δει έναν κόσμο των οχημάτων που θα τα οδηγούν ρομπότ. Αισθητήρες δεδομένων και εγγραφής είναι πλέον ενσωματωμένοι σε μηχανήματα, το περιβάλλον, ακόμα και το σώμα μας. Ασύρματα δίκτυα διαμοιράζουν και αλγόριθμοι ταξινομούν, αναλύουν και  αποθηκεύουν αυτά τα δεδομένα σε εικονικές τράπεζες συλλογικής μνήμης δημιουργώντας πολύτιμες πηγές ανεκμετάλλευτης -ως επί το πλείστον- προς το παρόν γνώσης. Περισσότερο από το 80% όλων των δεδομένων παραμένουν πέραν των δυνατοτήτων των εκκολαπτόμενων αναλύσεων.

Θα ήταν δελεαστικό να πιστεύουμε ότι αυτή η νέα εποχή δεν θα χρειάζεται πλέον μεσάζοντες. Ωστόσο, τα δεδομένα, και ιδιαίτερα τα "μεγάλα δεδομένα" (big data), πρέπει να ερμηνεύονται για να αποκτήσουν χρησιμότητα. Επιστήμονες που ασχολούνται με δεδομένα έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν τους δημοσιογράφους και άλλους μεσάζοντες του παρελθόντος, αλλά με μία στρέβλωση: για να κατανοήσουν το νόημα  "μεγάλων δεδομένων"  (big data) χρειάζεται να σκέφτονται σαν τους παραμυθάδες της παλιάς εποχής. 

Ποια ερωτήματα πρέπει να τεθούν; Ποια στοιχεία πρέπει να ερμηνευτούν; Πού θα πρέπει να αποσταλούν; Πότε και για ποιον; Ενώ ένας δημοσιογράφος του δέκατου ένατου αιώνα, θα αναγνωρίσει αυτές τις ερωτήσεις, η απάντησή τους απαιτεί όλο και περισσότερο την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των επιθυμιών. Οι διαμεσολαβητές του μέλλοντος θα πρέπει να είναι σφαιρικά μορφωμένοι, όχι μόνο στην επιστήμη των υπολογιστών και τη συλλογή πληροφοριών, αλλά και στην ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την κοινωνική δυναμική, να είναι ευέλικτοι στην οπτική και ακουστική τους αντίληψη, στη γνωστική αποδοχή, και τη φιλοσοφία ίσως ακόμα και στην απλή κοινή λογική.

Χάρη στις δυνατότητες των εργαλείων ανάλυσης, από τα οποία έχουμε καταφέρει  να γρατσουνίσουμε μόνο την επιφάνεια, σύντομα θα είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε τη νέα εικονική μνήμη μας για να αποκτήσουμε γνώση ριζωμένη στη συλλογική εμπειρία. Με τη βοήθεια των παραμυθάδων, αυτό μπορεί να διαχυθεί  αρμονικά με τη μορφή της πρακτικής σοφίας.

Ο όρος "big data" δεν δικαιώνει  ό, τι συμβαίνει, εκτός από το να ονοματοδοτεί την  επανάστασης της τυπογραφίας και των επικοινωνιών της Benjamin εποχής ως η «μεγάλη αφήγηση». Ο βομβαρδισμός πληροφοριών  των αρχών του εικοστού αιώνα, συνοδεύτηκε από ένα νέο είδος επικοινωνίας. Ομοίως, η επανάσταση των αρχών του 21ου αιώνα μάς φέρνει ένα νέο είδος των πληροφοριών: τις "μετα-πληροφορίες".

Πληροφορίες είναι η γνώση που αποκτήθηκε μέσα από τη γνωριμία  ή ερμηνεύοντας τα γεγονότα. Μετα-πληροφορία είναι κάτι περισσότερο, όπως η μεταφυσική. Ασχολείται με τη φύση των ενεργειών, τις μεθόδους και τις διαδικασίες, με τις οποίες οι άνθρωποι και τα πράγματα ενημερώνονται από τα δεδομένα. Ετυμολογικά, η ελληνική λέξη "meta" σημαίνει επίσης "κατόπιν, έπειτα." Δημιουργείται ετσι μια ακολουθία καθώς η εποχή της μετα-πληροφορίας ακολουθεί την εποχή της πληροφορίας χρονολογικά.

Κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί την απόλυτη και τέλεια γνώση, ούτε καν οι επιστήμονες που ασσχολούνται με δεδομένα. Τα αναλυτικά εργαλεία της μετα-πληροφορίας δεν θα χαρίσουν αλάθητους οδηγούς για τη ζωή μας. Περισσότερο από ποτέ, η αξία αυτού που ανακοινώνεται προέρχεται από το ταλέντο και την εμπειρία των επικοινωνολόγων. Στην εποχή μας, αυτοί οι μεσάζοντες θα είναι παραμυθάδες. Η αφήγηση, όπως τόνισε ο Benjamin, προϋποθέτει επίσης ένα "δώρο προς ακρόαση" σε μια "κοινότητα ακροατών". Τόσο ο αφηγητής όσο και ο ακροατής είναι άνθρωποι και επιρρεπείς σε σφάλματα και θα έτσι παραμείνουν.

via: city journal

των M. Anthony Mills και  Mark P. Mills

Ο M. Anthony Mills είναι  υποψήφιος διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Notre Dame. Ο Mark P. Mills, είναι  ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο του Μανχάταν και γράφει  βιβλίο για τα  “μεγάλα δεδομένα”.

Οι ιδεες ειναι μπροστα μας

 13

ΠΩΣ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ ΕΝΑ ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

πηγή άρθρου (1)

Πάρτε μια εφημερίδα.

Πάρτε ένα ψαλίδι.

Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος του ποιήματος που θέλετε να κάνετε.

Κόψτε με το ψαλίδι το άρθρο.

Κατόπιν κόψτε προσεχτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα.

Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα.

Κατόπιν αρχίστε να βγάζετε από την τσάντα τη μια λέξη μετά την άλλη.

Αντιγράψτε τις ευσυνείδητα με τη σειρά που βγήκαν από την τσάντα.

Το ποίημα θα σας μοιάζει.

Και να που γίνατε ένας άπειρα πρωτότυπος συγγραφέας με μια χαριτωμένη ευαισθησία, έστω κι αν δεν σας καταλαβαίνει το κοπάδι.

ΤΡ1ΣΤΑΝ ΤΖΑΡΑ (2)

                            

                            Francis Picabia, Villica Safe,1929  

To Make A Dadist Poem

  

  Take a newspaper.

Take some scissors.

Choose from this paper an article the length you want to make your poem.

Cut out the article.

Next carefully cut out each of the words that make up this article and put them all in a bag.

Shake gently.

Next take out each cutting one after the other.

Copy conscientiously in the order in which they left the bag.

The poem will resemble you.

And there you are--an infinitely original author of charming sensibility, even though 

unappreciated by the vulgar herd.

Tristan Tzara (3)

Η «συνταγη» του Τρισταν Τζαρα, μερικες δεκαετιες αργοτερα με τη χρηση Νεων Τεχνολογιων 


    ∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
(1) πηγή: in.gr 
(2) via: ebooks
(2) via: art history archive

33+1

Πώς να χωρέσουν 34 χρόνια σε μερικά λεπτά;
Κυρία Άννα Καρύδη Πυρουνάκη, Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Καπαρελλίου.

Όταν ένας εκπαιδευτικός κλείνει τα 34 χρόνια στην τάξη, αυτά που παίρνει μαζί του φεύγοντας είναι στιγμές, πικρές και όμορφες, αγκαλιές και χαμογελά. Πάνω από όλα αγάπη.

Αυτό που αφήνει πίσω της όμως, η Κυρία Πυρουνάκη,  όχι μόνο για τα παιδιά που πέρασαν από τα "χέρια" της αλλά και για τους συνάδελφους που μένουν, είναι όραμα και ευθύνη. Τα υλικά της δημιουργίας της απλά όσο και πολυσύνθετα.  Φρεσκάδα, όρεξη, δημιουργικότητα, αποφασιστικότητα, σοβαρότητα,  μεθοδικότητα,  σεμνότητα, το πάθος με το οποίο έπλαθε την καθημερινή ζωή στο σχολείο, η διαφορετική ματιά και η πρωτοτυπία, η αυθεντικότητα του χαρακτήρα της. Πάνω από όλα αγάπη και σεβασμός για τα παιδιά και τη δουλειά της.

Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω αόριστο ή παρατατικό, γιατί μπορεί να αναφέρει η ίδια ότι έφτασε στη δική της Ιθάκη, μα δεν είναι η ίδια η Ιθάκη στην πραγματικότητα, αλλά ένα ακόμη λιμάνι. Το ταξίδι συνεχίζεται και έχεις πολλές ιστορίες να μας πεις ακόμα... :)

Ένα ευχαριστώ είναι λίγο.

Περί αξιολόγησης

Μπορεί να μ έπιασε με αφορμή την Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας  η τάση αυτοαξιολόγησης και παράλληλα αναζήτησης και άλλων αξιολογήσεων, στο πλαίσιο της αποτίμησης μιας χρονιάς που τελειώνει και λίγο πριν το ξεκίνημα της επόμενης. Για να ξεκαθαρίζουν όσα είναι μαύρες τρύπες και να αποκαλυφθούν άδειοι χώροι που θα καταληφθούν από νέα ύλη.

Η φετινή έρευνα Pearson(1*) με τίτλο "Η καμπύλη της μάθησης" αφορά την εκπαίδευση σε παγκόσμιο επίπεδο και ένα τα θέματα έρευνας ήταν τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον πλανήτη και ξανα-ασχολήθηκα με αυτήν σε προηγούμενη ανάρτηση.

Η Καμπύλη Μάθησης   συνδυάζει τα εθνικά στοιχεία και μια σειρά από διεθνείς κατατάξεις - συμπεριλαμβανομένων PISA, TIMSS και PIRLS - να ερμηνεύσει την επίδοση του εκπαιδευτικού  συστήματος της κάθε χώρας σε σχέση με τις άλλες.

Κύρια ευρήματα

Τα κράτη της Ανατολικής Ασίας συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη 4άδα. Η Νότια Κορέα βρίσκεται στην κορυφή της κατάταξης, ακολουθούμενη από την Ιαπωνία (2η), τη Σιγκαπούρη (3η) και το Χονγκ Κονγκ (4η).

Τα εκπαιδευτικά συστήματα αυτών των χωρών επιβραβεύοντας την προσπάθεια πάνω από την "εξυπνάδα" έχουν σαφή μαθησιακά αποτελέσματα καθώς και μια ισχυρή κουλτούρα δέσμευσης και "λογοδοσίας" στην ευρεία κοινότητα των επενδυτών τους.

Οι Σκανδιναβικές χώρες, παραδοσιακά ισχυρές στις επιδόσεις τους, παρουσιάζουν σημάδια της απώλειας των πλεονεκτημάτων που είχαν σε σύγκριση με τα αποτελέσματα του 2012. Η Φινλανδία έπεσε από την πρώτη θέση που βρισκόταν το 2012 στην 5η, ενώ η Σουηδία είναι κάτω από την 21η στην 24η.

Αξιοσημείωτες βελτιώσεις αφορούν τη θέση του Ισραήλ (ανέβηκε 12 θέσεις και βρίσκεται  στη 17η), της Ρωσίας (ανέβηκε 7 θέσεις και κατέχει τη 13η θέση) και της Πολωνίας, που σημείωσε άνοδο 4 θέσεων για να βρεθεί στη  10η).

Οι αναπτυσσόμενες χώρες καταλαμβάνουν το κάτω μισό του Δείκτη, με την Ινδονησία και πάλι να καταλαμβάνει την τελευταία θέση από τις 40 υπό εξέταση χώρες, πριν από το Μεξικό που κατέχει την 39η  και τη Βραζιλία στην 38η.

Η Ελλάδα πέφτοντας 2 θέσεις βρίσκεται στην 33η θέση του Γενικού Δείκτη.

Στις γνωστικές δεξιότητες η Ελλάδα έπεσε 4 θέσεις σε σχέση με το 2012. Στο μορφωτικό επίπεδο η Ελλάδα κατατάσσεται στην 35/40 θέση

 Η έκθεση αυτή, η οποία δημοσιεύθηκε από την Pearson και γράφτηκε από το Economist Intelligence Unit, είναι μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος ποσοτικής και ποιοτικής ανάλυσης, με τίτλο Η καμπύλη της μάθησης.

Επιδιώκει να διυλίσει μερικά από τα σημαντικότερα στοιχεία για τις σχέσεις ανάμεσα στην εκπαίδευση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων, τη διατήρηση και τη χρήση τους.

Η έκθεση βασίζεται στα ευρήματα από την ανάλυση ενός μεγάλου σώματος  διεθνώς συγκρίσιμων στοιχείων για την εκπαίδευση της Τράπεζα Δεδομένων της καμπύλης της μάθησης (LCDB). Η  ​​LCDB  συντάχθηκε για πρώτη φορά το 2012, ενημερώθηκε στις αρχές του 2014 για να συμπεριλάβει, μεταξύ άλλων δεικτών, τα τελευταία αποτελέσματα των:

•  Πρόοδος στη Διεθνή Μελέτη της Ανάγνωσης (PIRLS)
•  Διεθνείς Τάσεις για τα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες (TIMSS)
•   Πρόγραμμα Διεθνούς Αξιολόγησης Μαθητών (PISA)

για τις γνωστικές δεξιότητες  στην Ανάγνωση-Γραφή-Μαθηματικά-Φυσικές Επιστήμες.

Ενώ για το μορφωτικό επίπεδο, ο δείκτης χρησιμοποιεί τα πιο πρόσφατα ποσοστά αλφαβητισμού και τα στατιστικά στοιχεία για την  αποφοίτηση από τη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Την αρχική απόδοση από το Πρόγραμμα για τη Διεθνή Αξιολόγηση των Ικανοτήτων Ενηλίκων (PIAAC), η οποία εξετάζει τα επίπεδα των γνωστικών  δεξιοτήτων σε όλο τον πληθυσμό. 

Το Economist Intelligence Unit έχει επίσης ενημερώσει το  συνδεδεμένο Παγκόσμιο Δείκτη Γνωστικών Δεξιοτήτων και Εκπαιδευτικής Επάρκειας (Global Index of Cognitive Skills and Educational Attainment), ο οποίος συγκρίνει τα αποτελέσματα της εκπαίδευσης των χωρών.

Και η Τράπεζα Δεδομένων της καμπύλης της μάθησης (LCDB) όπως και  ο Παγκόσμιος Δείκτης Γνωστικών Δεξιοτήτων και Εκπαιδευτικής Επάρκειας  (GICSEA) ειναι διαδικτυακά προσβάσιμοι στον ακόλουθο σύνδεσμο: Παράρτημα 2.

______________________________________________

1* Pearson PLC: πρόκειται για μια Βρετανική πολυεθνική εκδοτική και εκπαιδευτική εταιρεία με έδρα το Λονδίνο και έτος ίδρυσης 1844. Αυτή τη στιγμή είναι η μεγαλύτερη εταιρεία εκπαίδευσης και ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος στον κόσμο.

8 απαραίτητες δεξιότητες που πρέπει να έχουν οι μαθητές για το μέλλον

Αν και τα πρέπει στη ζωή μας έγιναν υπερβολικά πολλά και όταν ξεκινάς με ένα "πρέπει" μπαίνεις μέσα σε όρια και καλούπια, πόσο δε περισσότερο χρειάζεται να οριοθετήσεις αυστηρά το χωροχρόνο γύρω σου όταν τα "πρέπει" είναι οκτώ.

Η φετινή έρευνα Pearson(1*) με τίτλο "Η καμπύλη της μάθησης" αφορά την εκπαίδευση σε παγκόσμιο επίπεδο και ένα τα θέματα έρευνας ήταν τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον πλανήτη.

Είναι ενδιαφέρον ότι στο επίκεντρο της έρευνας βρίσκεται το θέμα: δεξιότητες που πρέπει να αναπτύξουν οι μαθητές, ώστε να ανταποκριθούν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες της παγκόσμιας αγοράς αλλά και κάποιους τρόπους με τους οποίους δυνητικά μπορούν να αντιμετωπισθούν οι ελλείψεις στα εκπαιδευτικά συστήματα. 

Και αν μέχρι τώρα το  παραδοσιακό τρίπτυχο "Ανάγνωση-Γρaφή-Μαθηματικά" (τα 3 Rs: Reading, Writing, Arithmetic) όριζε τα Αναλυτικά Προγράμματα, υπάρχουν  8 δεξιότητες που θεωρούνται πλέον απαραίτητες για τη γενιά του 2024, γιατί, προσωπική μου άποψη είναι ότι  σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να γνωρίζουμε  με ποιες δεξιότητες θα πρέπει να αντικατασταθούν και αυτές οι 8, που σήμερα προτείνονται, μια και ο κόσμος μας μεταβάλλεται ιδιαίτερα γρήγορα και οι εξελίξεις της τεχνολογίας δεν επιτρέπουν σχεδιασμούς μακρόπνοους που θα αλλάξουν στην επόμενη 30ετία-όπως μας έχει συνηθίσει το ελληνικό γίγνεσθαι.

Αλήθεια ποιες και πόσες από  αυτές τις δεξιότητες  έχουμε ενσωματώσει στις τάξεις μας; Ποια θεωρούμε πιο δύσκολη;

• Ηγεσία (Leadership)
• Ψηφιακός Αλφαβητισμός (Digital Literacy)
• Επικοινωνία (Communication)
• Συναισθηματική Νοημοσύνη (Emotional Intelligence)
• Επιχειρηματικότητα (Entrepreneurship)
• Παγκόσμιος πολίτης (Global Citizenship)
• Επίλυση Προβλημάτων (Problem solving)
• Εργασία σε ομάδες (Team-working)

Η "ιστορία" της Νότιας Κορέας 

Η Νότια Κορέα αποδεικνύει την αλληλεπίδραση μεταξύ των δεξιότητων των ενηλίκων και των απαιτήσεων των εργοδοτών. Στη Νότια Κορέα οι νέοι 20-24 ετών έχουν αποτελέσματα πάνω από το μέσο όρο στις μαθηματικές γνώσεις και τις δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων, αλλά είναι κάτω από το μέσο  όρο στις ηλικίες άνω των 30 ετών. Σύμφωνα με τον Randall S Jones του ΟΟΣΑ (OECD), η μείωση των δεξιοτήτων εξηγείται από την ύπαρξη πολλών πτυχιούχων «που εκπαίδεύονται για υπαλληλικές θέσεις εργασίας που όμως δεν υφίστανται». Αυτό οδηγεί σε ένα υψηλότερο από το μέσο όρο ποσοστό ανθρώπων που δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει εργασία, καθώς και την ταχύτερη απώλεια των δεξιοτήτων τους. 

______________________________________________

1* Pearson PLC: πρόκειται για μια Βρετανική πολυεθνική εκδοτική και εκπαιδευτική εταιρεία με έδρα το Λονδίνο και έτος ίδρυσης 1844. Αυτή τη στιγμή είναι η μεγαλύτερη εταιρεία εκπαίδευσης και ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος στον κόσμο.