Yπαρχει μια παγκοσμια δομη στις ιστοριες που δημιουργουμε και αφηγουμαστε, οπως την σχηματοποιησε ο Gustav Freytag. Την αποκαλεσε "δραματικη αψιδα" (dramtic arc).
Δομη μιας ιστοριας:
- παραθεση δεδομενων
- αυξανομενη ενταση στη δραση
- κλιμακωση
- πτωση της εντασης
- επιλυση
Τα δυο συναισθηματα που δημιουργουνται κατα το ακουσμα αφηγησεων ειναι: αγωνια και ενσυναισθηση.
Παρατηρηθηκε αυξηση της κορτιζολης, μιας ουσιας του εγκεφαλου που ειναι υπευθυνη για την εστιαση της προσοχης μας. Οσο περισσοτερη αγωνια αισθανεται ο ακροατης, τοσο περισσοτερη κορτιζολη απελευθερωνεται και η προσοχη του εντεινεται προς τα ερεθισματα που δεχεται.
Η δευτερη ουσια που απελευθερωνει ο εγκεφαλος ονομαζεται οξυτοκινη και συνδεεται με τη φροντιδα, τη συνδεση που νιωθουμε με αλλους ανθρωπους και την ενσυναισθηση. Οσο περισσοτερη οξυτοκινη απελευθερωνεται τοσο περισσοτερο συμπασχουμε με αλλους ανθρωπους.
Οι ιστοριες εχουν μεγαλη δυναμικη. Μας μεταφερουν στους κοσμους που δημιουργουν αλλοι ανθρωποι -ειτε στο παρον, ειτε στο παρελθον- αλλα καθως το κανουν αλλαζουν τον τροπο με τον οποιο λειτουργει ο εγκεφαλος και δυνητικα τη χημεια του εγκεφαλου μας και αυτο μας κανει κοινωνικα οντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου