Δοκιμάζουμε πολλά για να βρούμε το κατάλληλο μονοπάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε αυτό που ήμασταν πριν, απλά μεταμορφωνόμαστε σε κάτι περισσσότερο. Όχι σε κάτι νέο, δεν αλλάζουμε, το δυναμικό υπάρχει μέσα μας, απλά περιμένει τις κατάλληλες συνθήκεςγια να αναδυθεί στην επιφάνεια.
Η περιέργεια για ό,τι υπάρχει γύρω μας είναι αυτή που γεμίζει τα κενά μέσα μας.
Σπάμε τα όρια γύρω μας.
Φαντασιωνόμαστε όσα οραματιζόμαστε και τα μετατρέπουμε σε ακόμα πιο υπερρεαλιστικό.
Δημιουργούμε τη δική μας κίνηση.
Πάντα ψάχνουμε τη μεταμόρφωση.
Πέρασε ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μου. Πολλά άλλαξαν. Για την ακρίβεια όλα άλλαξαν. Τίποτα πια δεν είναι το ίδο. Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία στη ζωή μας που μόλις τα διαβούμε ανακαλύπτουμε ότι από δω και στο εξής ποτέ δεν θα ξαναείμαστε όπως πριν. Και αρχίζουμε να μετράμε το χρόνο πια με αυτόν του Πριν το Σημείο και αυτόν του Μετά το Σημείο.
Αναζητώντας τα Πριν φτάνεις πολύ βαθιά μέσα σε μιαν αχλή του χρόνου, όπου όλα ήταν δυνατά και πολλά υποσχόμενα.
Και ενώ με μεγάλη ευκολία μπορείς να γράψεις οτιδήποτε, ανακαλύπτεις ότι αυτή τη στιγμή τίποτα δεν σου φαίνεται αξιόλογο να γραφτεί, ότι δεν υπάρχει κάτι που να διαπερνάει αυτό τον πρόωρο χειμώνα που θρονιάστηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια, ότι δεν υπάρχει κάτι που θέλεις να πεις, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σου τραβήξει το μυαλό από όσα το κυριεύσανε. Έτσι βουβός αντικρίζεις την κάθε μέρα, αντιπαλεύοντας με τα φαντάσματά σου επίσης βουβά, ειδικά εκεί την ώρα του σκιόφωτος.
Αναγκαστικά εκτελείς όλα όσα αναμένονται να γίνουν από σένα, μηχανικά και με το μυαλό σου χαμένο μέσα σε ομίχλες αδιαπέραστες. Σαν σε ταινία βλέπεις κάποιον που δεν είναι άλλος από τον εαυτό σου να λειτουργεί ή καλύτερα να έχει τον αυτόματο πιλότο ενεργοποιημένο και να συνεχίζει την καθημερινότητα.
Σε κάποιες αναλαμπές πιέζεις τον εαυτό σου να θυμηθεί παλιές κι αγαπημένες συνήθειες, καθώς σκέφτεσαι ότι θα είναι ανακουφιστικό να επιστρέψεις σε όσα έβρισκες χαρά κι ενδιαφέρον στην Πριν το Σημείο ζωή σου.
Έτσι ξαναρχίζεις να μαζεύεις τα κομμάτια σου που σκόρπισαν και κρατώντας στα χέρια το παζλ της ζωής σου, αρχίζεις να συναρμολογείς, για να βρεις τον εαυτό που βρίσκεται λιγότερο ή περισσότερο σε κάθε ένα από τα κομμάτια.
Επανασυγκροτεις, αναδιατάσσεις, αποδέχεσαι, αφήνεις να φύγουν, συγκολας οπως όπως και χτίζεις από την αρχή κάτι διαφορετικό. Όχι νέο, κάτι άλλο. Κάποια τα παίρνεις μαζί σου, κρατωντας τα ως κατι πολυτιμο, κάποια τ' αφήνεις πίσω σου καταδικάζοντάς τα στην αιώνια λήθη. Το ξεκαθάρισμα όσο οδυνηρό είναι, άλλο τόσο απαραίτητο φαντάζει, μια και μαζεύονται πολλά που χρειάζονται ν αφήσεις πίσω γιατί τελικά μόνο βάρος είναι.
Ξαλαφρώνεις από τα βαρίδια και κοιτάς με αρκετή ψυχική κούραση γύρω σου, αλλά με άλλο βλέμμα πια.
Και ίσως, δειλά δειλά, ξαναρχίζεις να κάνεις όνειρα και να πας τα όρια σου, να τα σπρώχνεις όσο πιο πολύ μπορείς. Δημιουργείς κενούς χώρους που θα γεμίσουν με στιγμές από την Μετά το Σημείο εποχή. Αρχίζεις να κινείσαι και να αναζητάς νέες διεξόδους, κλείνοντας ένα ένα τα κεφάλαια της ζωής σου.
Αφήνεις "πρόσωπα και καταστάσεις στο χρόνο και στη στιγμή" (τι όμορφη κουβέντα μου πες*), επενδύεις μόνο στην αγάπη και σ αυτούς που πραγματικά σ αγαπάνε και το μοιράζονται μαζί σου και στις στιγμές...
Γιατί τελικά μόνο οι στιγμές έχουν σημασία.
Η μεταμόρφωση έχει αρχίσει...
____________________________________________________
*πραγματικά δεν έχω λόγια, μια μεγάλη σφιχτή αγκαλία*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου