Τι είναι αυτό που μας κάνει να αφηγούμαστε ιστορίες; Οι λέξεις υπάρχουν πριν από τις εικόνες και γεννάνε τις αφηγήσεις ή πρώτα δημιουργούνται εικόνες και οι λέξεις ακολουθούν για να ντύσουν τις εικόνες; Ποια βαθύτερη ανάγκη μας σπρώχνει να εκφράσουμε με λέξεις και να περιγράψουμε με εικόνες όλα όσα κυκλοφορούν στους εγκεφαλικούς νευρώνες; Γιατί θέλουμε να τις μοιραζόμαστε αυτές τις δημιουργίες;
Ο χώρος και ο χρόνος πώς σχετίζονται με τις λέξεις και τις εικόνες και πώς ορίζουν, αν ορίζουν, τις αφηγήσεις μας;
Οι ιστορίες ή καλύτερα οι αφηγήσεις που πλάθουμε αφενός ορίζουν και το ρόλο μας, μια και παίρνουμε θέση για το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό. Οι αφηγήσεις μας χαράζονται με αναμνήσεις χρονικές και ενδύονται με το ένδυμα του χώρου και όσα σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε τη στιγμή που τις αφηγούμαστε.
Με παραμύθια μάθαμε να μιλάμε. Τις δικές μας ιστορίες αφηγούμαστε, είτε από το δικό μας παρελθόν, είτε από όσα ακούσαμε και μας αφηγήθηκαν άλλοι και τα ενσωματώσαμε στο δικό μας χώρο των αναμνήσεων.
Πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν ιστορίες να ειπωθουν.
Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησαν τα γρανάζια να κινούνται και να σκέφτονται ιστορίες βγαλμένες από την αχλή του χρόνου, όταν γεννήθηκαν οι ιστορίες για να φτάσουν να ξαναειπωθούν μέσα από το πρίσμα αυτών που έπονται.
Δυό σχολεία, μία εργασία, κοινή και ιστορίες πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και οι δημιουργοί τους. Οι μαθητές του Στ΄2 του 92ου Δ.Σχ. Θεσσαλονίκης και Στ΄1 1ου Δ.Σχ.Νεάπολης με τους δασκάλους τους Τάσο Παπά και την αφεντιά μου, άνοιξαν το μπαούλο με τις ιστορίες δημιουργώντας αφηγήσεις και παίζοντας με υλικά βγαλμένα"Μέσα από το μύθο..." πλάθοντας ταυτόχρονα το δικό τους παρελθόν μέσα σε ένα αβέβαιο παρόν και μορφοποιώντας το μέλλον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου