To ταξίδι μιας Κυριακής

10 Ιουλίου 2011
Η ζέστη έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της. Η μέρα προβλεπόταν ιδιαίτερα ζεστή και απελπιστικά ήσυχη. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Tα πρώτα μηνύματα ήρθαν από τον Συνταγματάρχη ( ο υπολογιστής μου ... έχει και ονοματεπώνυμο) και χωρίς την καθοδήγηση του Ab Imo Pectore  δεν θα μπορούσε ο να ανταπεξέλθει στο έργο του, μια και οι απαιτήσεις μου τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί και εξειδικευθεί....

 Αφού λύθηκαν τα εσωτερικά ζητήματα , έγινα μάρτυρας του τρόπου με τον οποίο το νέο πρόγραμμα της google "google+"  έφερε κοντά ανθρώπους από διαφορετικά σημεία της Ευρώπης και μη. Είναι εντυπωσιακό το ότι μ ένα κλικ ανοίγεται ένας νέος κόσμος στην οθόνη  και γεμίζει από πρόσωπα τόσο μακριά το ένα με το άλλο κι ίσως  άγνωστα μέχρι χθες, που παλιότερα ούτε στα πιο δημιουργικά σκηνικά επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσαν να υπάρξουν.


Μετά ήρθε η ανάρτηση της  terracomputerata για τον επεκτατισμό και τη διείσδυση των κοινωνικών δικτύων στη ζωή μας. Η καθρεφτική σχέση ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο. Κατά πόσο διατηρούμε τον προσωπικό μας χώρο, κατά πόσο "αρχίζουμε να μοιάζουμε για να ταιριάζουμε ώστε να διαδίδεται το δημοσίευμά μας", αναρωτιέται η terra. Αντέστρεψα την ερώτηση . Πόσο μέσα από τα δημοσιεύματα αναγνωρίζουμε κοινά στοιχεία και γνωρίζουμε ανθρώπους με τους οποίους μοιάζουμε. 


Η μορφή της elenelli χαμογέλασε καθώς αναβόσβησε και η δική της ανάρτηση για ένα διαδικτυακό πρόγραμμα/σεμινάριο για τη δημιουργία βίντεο και ξανά η σκέψη μου γύρισε γύρω από την παρουσίασή της για το Προσωπικό Δίκτυο Μάθησης.  Οι άνθρωποι με τους οποίους δημιουργείς  το μαγικό κύκλο γύρω σου και αλληλεπιδρούν μαζί σου και μοιράζεσαι μαζί τους αγωνίες, φόβους, επιτυχίες , αποτυχίες, διαφωνίες και  και οι προσωπικές σχέσεις που συνυφαίνονται μέρα με τη μέρα και διευρύνουν το μικρόκοσμο της πραγματικής ζωής του καθενός.  


Τη στιγμή που σκεφτόμουν πόσο συμβάλλει το ΠΔΜ στην επιμόρφωση - μια και δε συμβάλλει και κανένας άλλος με τέτοια σταθερότητα(!), η Άννα Ρωμανού (αγαπημένη φίλη στο facebook) θυμήθηκε ότι σήμερα ( 10 Ιουλίου)  κλείνουν 100 χρόνια από τη γέννηση του Στρατή Τσίρκα. Παρέθεσε ένα κομμάτι, που υπάρχει και σε σχολικό εγχειρίδιο του Λυκείου, από την Αριάγνη του συγγραφέα, το δεύτερο βιβλίο της  τριλογίας του Ακυβέρνητες Πολιτείες, και σχολιάστηκε  πόσο βαθιά πολυπολιτισμικός και υποτιμημένος  σε σχέση με άλλους συγγραφείς ήταν τόσα χρόνια. 
 Άνθρωποι, κείμενα, σχόλια, μουσικές να πλέκουν έναν περίεργο ιστό αράχνης και να σε οδηγούν βήμα βήμα σε δρόμους τόσο διαφορετικούς που είναι όμως κομμάτια του παζλ που συνθέτει την προσωπογραφία μας στο παράλληλο σύμπαν που βρίσκεται ο καθένας.Οι ήρωες των βιβλίων είναι  όντα που  τους δίνει υπόσταση ο συγγραφέας, τους πλάθει και μας τους προσφέρει και αποτελούν κι αυτοί με τη σειρά τους  τους κατοίκους ενός παράλληλου σύμπαντος, διαφορετικού από το εικονικό μας, αντίστοιχα, όμως, αληθινού. 
 Έκλεισα τον υπολογιστή και πήρα το βιβλιο για να συνεχίσω το ταξίδι.




"Η Αριάγνη τον κοιτούσε με τα μαύρα μάτια της και δεν έλεγε τίποτα.
Μάτια που σε κοιτούνε και δε σαλεύουνε. Μάτια που μαλώνουνε. Η βροχή δυνάμωσε κι ο κόσμος σκοτείνιασε. Το παιδί με την προβιά. Θα του κόψει τουλάχιστο να χωθεί σε καμιά πόρτα για να μη βρέχεται; Αχ, παιδί μου Σταμάτη, αχ Καλλιόπη και Ουρανία, αχ κύρη τους εσύ που τους τα έμαθες αυτά. Γιατί γουμάρια; Γιατί κουρμπάτσι; Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος; Γιατί λοιπόν σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε; Πού θα σας βγάλουν αυτά τα μυαλά; Τρέμω. Θα 'θελα να μη ζω. Να μη δούνε τα μάτια μου. Θα έρθει μέρα. Βλέπω κόσμο να στριμώχνεται στις προκυμαίες με βουνά γύρω τους τις βαλίτσες και τους μπόγους και τα στρώματα.* Και πίσω τους τάφοι γονιών, προγόνων, τάφοι μικρών παιδιών αφημένοι στο έλεος του Θεού. Δίχως καντήλι, δίχως έναν κουβά νερό να ξεδιψάσουν τα κόκαλά τους. Κι όλο το μόχθο, τις γιορτές, τις αγκούσες,16 πενήντα, ογδόντα, εκατό χρόνων, να θαρρείτε πια πως τις παίρνετε μαζί σας γιατί καρφώσατε όπως όπως μέσα σε σανιδένια μπατάλικα σεντούκια τα έπιπλα και το ρουχισμό και τα σκεύη σας και τίποτε θυμητικά μικροπράγματα. Και θα νομίζετε πως μια και κουβαλήσατε τα πράματα σώσατε μαζί τους τη χαρά και τους έρωτες και τις ελπίδες και τα μεθύσια. Τίποτα δε σώσατε. Μόνο άψυχα πράματα που κάποτε σταθήκαν μάρτυρες. Θα τα στήσετε κάτω από άλλον ουρανό και θα δείτε πως δε θα σας μιλούν, δε θα σας λένε αυτά που περιμένετε. Γιατί θα τα ζεσταίνουν άλλα χνώτα, άλλα βλέμματα, άλλες φωνές. Μη χάνεστε κι ακούστε που σας λέω. Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ' ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ' αναζητάς. Θα τριγυρίζετε σαν άταφοι νεκροί που ζητούν ένα λάκκο να πέσουν μέσα να ξεκουραστούν. Και τα γουμάρια και το κουρμπάτσι θα βρίσκονται πίσω σας μίλια και σεις πια μήτε θα τα θυμόσαστε. Εγώ, θα λέτε, να ξεραθεί το στόμα μου αν είπα ποτέ τέτοιο λόγο. Μα τον είπατε, είναι γραμμένος στον αέρα, πάνω στους τοίχους των σπιτιών, μέσα στις φυλλάδες που βγάζατε. Και τούτοι οι άνθρωποι, όσο πονετικοί κι αν είναι, πώς θέτε να τον ξεχάσουνε; Θα τον θυμούνται και θα σας τον θυμίζουνε και σεις θα μετανοιώνετε πικρά. Γι' αυτό σας λέω μη, μη όσο είναι καιρός."
από την Αριάγνη, σελ11, εδκ Κέδρος1983