Ως γνήσιο παιδί της πόλης δεν είχα και ιδιαίτερες επαφές με τη γη. Το πράσινο ήταν πάντα σε γλάστρες, δεν ήταν παρά μια θολή ανάμνηση φυτών που φωτοσυνθέτουν . Τα φυτά στις γλάστρες νόμιζαν ότι ζούσαν και παρόλη την περισσή φροντίδα μεγάλωναν καχεκτικά στο μολυσμένο περιβάλλον της μεγαλούπολης, όσο κι αν συσκέπτονταν μαμά και θεία εφευρίσκοντας γιατροσόφια μήπως και επανέλθει το χρώμα στη φύση που φυτοζωούσε στο μπαλκόνι.
΄Ενιωσα μεγάλη έκπληξη όταν βρέθηκα ανάμεσα σε νοματιές. Είχαν γίνει ένα κουβάρι καθώς δεν έβρισκαν στήριγμα, ή μπορεί να ήταν έτσι για να σκιάζουν τη ρίζα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αυτοπροστασίας....μιας και είχαν κάμποσες μέρες να νιώσουν την ευεργετική δράση του νερού στις ρίζες τους.
Το ωραιότερο και αναζωογονητικότερο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς είναι να περπατάει ξυπόλητος στο χώμα ανάμεσα σε ντοματιές ψηλές. Να κινείται με ευελιξία ανάμεσά τους, προσέχοντας να μη σπάσουν, να μην τις πληγώσει. Να δένει τα βλασταράκια για ν ανέβουν ακόμα ψηλότερα.
Αδειάζεις από τη συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια, τη διοχετεύεις στο χώμα για να καθαρθεί και να επιστρέψει σαν ένα συναίσθημα που δε μοιάζει με κανένα άλλο, τόσο πρωτόγονο και ακατέργαστο όσο και το χώμα κάτω από τα πόδια σου......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου