Συνάντησα πολύ μεγάλη δυσκολία στο να γράψω κάτι για το νέο έτος. Τι να γράψω; Απολογισμοί και επανατοποθετήσεις χιλιοειπωμένα και απλόλυτα άδεια. Ευχές και προτάσεις ανεύφικτες, λέξεις ανούσιες -που αυθορμητα ξεστομίζουμε-σε μια εποχή που η αδράνεια και οι αυταπάτες κυριαρχούν.
Η ουσία πίσω από κάθε τι είναι οι λέξεις. Οι λέξεις είναι ο πυρήνας της κάθε ανθρώπινης ιστορίας.
Ο καθένας μας έχει τη δική του ιστορία να αφηγηθεί με λέξεις της απολύτου επιλογής του.
΄Οταν καταλαβαίνεις ότι αυτό που λες είναι μια ιστορία, αυτομάτως δεν υπάρχει πια. ΄Οταν συνειδητοποιείς ότι η ιστορία που αφηγείσαι είναι μόνο λέξεις, όταν μπορείς να τη θρυμματίσεις και να πετάξεις το παρελθόν στον κάλαθο των αχρήστων , τότε μπορείς να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι.
Αποδομώντας την ιστορία σου, οι λέξεις χάνουν τη βαρύτητα τους και όλα φαίνονται τόσο μακρινά και θολά, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Χάνουν την τραγικότητά τους και την απόγνωση που κουβαλάνε.
Την αποδομείς την ιστορία σου, την ανοίγεις μπροστά σου σαν ξεκοιλιασμένο αγρίμι και την παρατηρείς απομακρυσμένος από τη συναισθηματική φόρτιση των στιγμών που ήσουν μέρος της, που τη ζούσες, τότε με μια ηρεμία κοιτάς και βλέπεις οτι δεν ηταν παρα μονο … λεξεις, τακτικά τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, που τελικά δεν σημαίνουν και τίποτα το ιδιαίτερο. Απλές λέξεις.
Οι μνήμες χάνουν τη σημασία τους και απομένουν κουφάρια να τις παρασέρνουν οι στιγμές του χρόνου που κυλάει. Ετσι κι αλλιώς ήταν μόνο …
Κι όμως οι λέξεις είναι που πληγώνουν. Αυτές είναι που αφήνουν σημάδια πίσω τους, που χαράζουν το γυαλί και τελικά αυτό που βλέπεις είναι η χαρακιά που δεν φεύγει. Ακόμα κι αν αφηγηθείς, ή ευχηθείς-που σημαίνει να αφεθείς να δώσεις κάτι πολύ αληθινό, πόση δύναμη χάνει;
Ή μήπως ο χρόνος ειναι αυτός που σε κάνει να φεύγεις απο τις λέξεις και να μην σημαίνουν τίποτα και όσο τελειώνει ο χρόνος ξεχνάς και την πηγή της χαρακιάς;
Η ανάμνηση είναι εκείνη που ανασύρει με το ξερακιανό της χέρι κομμάτια από τη μνήμη και τα φέρνει στην επιφάνεια. 'Οσο πιο θολή γίνεται η ανάμνηση, τόσο λιγότερες μνήμες βλέπουν το φως του ήλιου. Σιγά σιγά δημιουργείται ένα κενό μνήμης, κι αυτό το καταλαμβάνουν νέες παραστάσεις.
Είναι τα κανάλια του μυαλού που φέρνουν στο φως στιγμές. Αν καταφέρεις αυτές τις στιγμές να τις διαλύσεις, να φτάσεις στον πυρήνα της κρυσταλλικής δομής τους και τον θρυμματίσεις και να πας ακόμα πιο μέσα, στα απειροελάχιστα σωματίδια που τον αποτελούν και τα δεις στην πραγματική τους υπόσταση με τα ματια σου, θα αποδειχτεί οτι ο χώρος που καταλαμβάνουν είναι τόσο ανύπαρκτος στην ουσία, όπως και τα όσα δημιούργησαν.
Μετά δε σου μένει παρά να φυσήξεις και να δεις να σκορπίζονται στον αέρα, οπως ολα.
υγ
αντί ευχών και άλλων αφηγήσεων
... αλήθεια οι λέξεις μας αγγίζουν και οι λέξεις μας πληγώνουν.Πόση δύναμη έχουν και ιδιαίτερα στο στόμα όσων τις χειρίζονται με τέχνη. Σκέφτομαι αν η αποδόμηση της ιστορίας αποφορτίζει, αν είναι η λύση . Ο χρόνος πάντως σίγουρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό κείμενο ...λέξεις που αγγίζουν!