Πεφτεις, σηκωνεσαι, ξαναρχιζεις απο το μηδεν , χανεσαι απο ολους, χανεις ο,τι συμβαινει γυρω σου, μονος μπροστα σε μια οθονη, τσουζουν τα ματια, πονανε τα χερια, μπερδευεις τις μερες, χανεις την επαφη με το περιβαλλον, δεν ξεχωριζεις τις μερες απο τις νυχτες, η μονη εικονα που εχεις ειναι αυτη μιας οθονης που εναλλασσονται οι φωτογραφιες μεχρι να μην αντιλαμβανεσαι τη διαφορα, ατελειωτες εργατωρες, για αλλους χαμενες, για σενα απλα παρελθον, πιεση και ενταση που κορυφωνονται, απογοητευση, πανικος αλληλοδιαδεχομενες συναισθηματικες καταστασεις και καποιες απειροελαχιστες στιγμες ενα χαμογελο ερχεται απο κει που δεν το περιμενεις και παιρνεις μια ανασα και λες μηπως αξιζει τελικα; και παιρνεις μια ανασα, ολα θ απανε καλα, για να ερθει η αμφιβολια να φωλιασειτην ιδια στιγμη και να σε ξανατραβηξει στο ερεβος. Το μονο που μενει ειναι ενα αγγιγμα απο αρωματα βγαλμενα απο την αχλη του χρονου. Οι ατελειωτες ωρες ..... για μια στιγμη στο χρονο που μ ενα φυσηγμα θα γινει σκονη & θα πεταξει για να χαθει στην αιωνιοτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου