Ποιος θα το περίμενε ότι ένα άχρηστο αντικείμενο, όπως ένα κορδόνι και μάλιστα κόκκινο, θα μας ταξίδευε όλους με τις εικόνες που δημιούργησε στο μυαλό μας, μέσα από δρόμους παραμυθένια μουσικούς στο ... θέατρο.
Η ποίηση των εικόνων, που γεννιούνται καθώς η μουσική κυλάει, σε ταξιδεύει μέσα από τους δρόμους των λέξεων στα μονοπάτια που χαράζουν.
Η κάθε λέξη σε παίρνει από το χέρι και σε καλεί ν’ ακολουθήσεις το δικό της ρυθμό που ξεδιπλώνει τις κρυφες ομορφιές του στα μάτια αυτού που διψάει να δει. Φτάνει να ξέρεις να κοιτάζεις, να θέλεις να δεις, να είσαι έτοιμος να δεχτείς όλα όσα απλόχερα σου χαρίζονται.
Η ομορφιά των ασήμαντων πραγμάτων και οι ιστορίες που έχουν να σου διηγηθούν είναι όσες όλοι εμείς κι όλοι εσείς.
Αναζητώντας την άκρη του "Κόκκινου Κορδονιού" μέσα από τους δρόμους του "Παραμυθιού της μουσικής" συναντηθήκαμε με τη Βασιλική Νευροκοπλή και μέσα από το μαγικό καθρέφτη του θεάτρου ταξιδέψαμε σε τόπους και συναισθήματα που όλα είναι σημαντικά, ακόμη και τα πιο μικρά ακόμη και τα πιο ασήμαντα.
Με ρωτάς
Μπορεί κανείς να κλέψει το χαμόγελο των παιδιών; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να το επιστρέψει; Ένα μειονέκτημα είναι αρκετό για να τυφλώσει τα μάτια της ψυχής; Τι είναι αυτό που δεν παύει ποτέ να υπάρχει; Τι κυλά σα βαθύ ποτάμι μέσα μας; Τι μπορεί να είναι χρυσοπράσινο και βυσσινί; Τι σε κάνει να κεντάς τους τοίχους και να γλυστράς από τις χαραμάδες; Πού οδηγούνε οι δρόμοι της Ανατολής;Ποια τραγούδια λέει ο άνεμος καθώς περνά απ τα φυλλώματα των δέντρων;
Δεν έχω απαντήσεις να σου δώσω. Υπάρχουν, αλλά πρέπει να τις αναζητήσεις γύρω σου και μέσα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου