Πέρσυ το ανακάλυψε η Έλενα. Μας άρεσε σαν ιδέα, αλλά ήταν αργά για να κάνουμε κάτι. Για πρώτη φορά έβαλα ανάρτηση ως υπενθύμηση, οπότε αρχές Απριλίου φέτος η "Μέρα χωρίς παπούτσια" έκανε την επανεμφάνισή της.
"Μια μέρα χωρίς παπούτσια" , ένα γεγονός που εχει σαν σκοπό την ευαισθητοποίηση απέναντι στα παιδιά που δεν έχουν παπούτσια. Αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Το φέραμε κοντά μας το θέμα μια και δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά που δεν φοράνε παπούτσια. Αναζητήσαμε τα όσα εμεις θεωρούμε δεδομενα και συζητήσαμε το πόσο πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε και κυρίως την υγεία μας.
Παιδαγωγική αξιοποίηση: (ars longa vita brevis δουλειες ανοίξαμε)
Είδαμε βίντεο της unicef με τα δικαιώματα των παιδιών.
Στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής ξαναανοίξαμε το κεφάλαιο "Ανάγκες". Ξαναείδαμε ποιές είναι οι βιολογικές ανάγκες και ποιες οι κοινωνικές. Εστιάσαμε στα ....πόδια μας και αναζητήσαμε το γιατί να φοράνε ... παπούτσια. Με τη σύμπραξη του Στ΄2 του 17ου Δ. Σχ. Θεσσαλονίκης και του δασκάλου τους Τ. Παπά ( οι φίλοι μας που δουλέψαμε το wiki του Γκόγια μαζί) είδαμε ότι δεν είναι πολυτέλεια η ύπαρξη των παπουτσιών, αλλά ανάγκη.
Με τα βίντεο του "Μια μέρα χωρίς παπούτσια" είδαμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Παιδιά που δεν έχουν κάτι που εμείς θεωρούμε δεδομένο και αυτονόητο. Που περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς παπούτσια, που δεν μπορούν να πάνε στο σχολέιο γιατί υποχρεωτικά πρέπει να φοράνε παπούτσια και δεν έχουν, που υποφέρουν από ασθένειες γιατι τα πόδια τους είναι γυμνά.
Μάθαμε μια κανούργια λέξη : ενσυναίσθηση : «Να μπορούμε να βλέπουμε με τα μάτια του (άλλου) και να ακούμε με τα αυτιά του» Alder (1931), μια διαδικασία κατά την οποία «εισέρχεσαι στον ιδιωτικό χώρο του άλλου και μένεις εκεί... ζεις προσωρινά στη ζωή του άλλου» (Carl Rogers, 1980)
Τα παιδιά έδειξαν ενδιαφέρον. Ζήτησαν να δημιουργηθεί σελίδα στο wiki της τάξης και αποτύπωσαν συναισθήματα, έγραψαν τραγουδάκι.
Το επόμενο βήμα ήταν να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να περπατήσουμε Ε΄ 1 και Ε΄ 2 και οι δασκάλες μαζί (πολύτιμη η συμβολή και η στήριξη της "παράλληλης" Ελένης Γκότση σε κάθε ιδέα που της παρουσιάζω, όσο εξωφρενική κι αν είναι....) ξυπόλητοι σε έναν δημόσιο χώρο.
Η επίσκεψή μας στο ΝΟΗΣΙΣ - Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσειο Τεχνολογίας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε το happening. Μόλις φτάσαμε, εξηγήσαμε στους υπεύθυνους τι θέλαμε να κάνουμε και η θετική τους απάντηση αλλά και η υποστήριξη της ξεναγού μας μάς άνοιξε το δρόμο.
Πριν αρχίσει η ξενάγηση στο χώρο των αυτοκινήτων βγάλαμε τα παπούτσια και τις κάλτσες μας. Με δειλά χαμόγελα, ντροπή, δισταγμό στην αρχή, αποφασιστικές κινήσεις στη συνεχεια καθώς παπούτσια και κάλτσες τοποθετούνταν τακτικά δίπλα τους (αυτό δεν θα το ξαναδεί καμία μαμά.....) και μπροστά στα χαμόγελα όλων εμφανίστηκαν τα ποδαράκια. Γράψαμε τα αναγνωριστικά "Μια μερα χωρίς παπούτσια" και "One day without shoes", Περπατήσαμε στο χώρο και ακολουθήσαμε την ξενάγηση.
Στο πάρκο ανακάλυψαν κεραμίδια τα έβρεξαν, βρήκαν κι ένα φτερό και αφήσαμε το μήνυμα της δραστηριότητας και εκεί. Αυτό που ελιναι εμφανές είναι ότι διψάνε για ενεργοποίηση. Αγκαλιάζουν κάθε ιδέα που τα εμπλέκει και τα δραστηριοποιεί.
Ακολούθησαν ζωγραφιές με συνθήματα με ιδιαίτερη προτίμηση στην ... αγγλική γλώσσα.
"Μια μέρα χωρίς παπούτσια" , ένα γεγονός που εχει σαν σκοπό την ευαισθητοποίηση απέναντι στα παιδιά που δεν έχουν παπούτσια. Αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Το φέραμε κοντά μας το θέμα μια και δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά που δεν φοράνε παπούτσια. Αναζητήσαμε τα όσα εμεις θεωρούμε δεδομενα και συζητήσαμε το πόσο πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε και κυρίως την υγεία μας.
Παιδαγωγική αξιοποίηση: (ars longa vita brevis δουλειες ανοίξαμε)
Είδαμε βίντεο της unicef με τα δικαιώματα των παιδιών.
Στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής ξαναανοίξαμε το κεφάλαιο "Ανάγκες". Ξαναείδαμε ποιές είναι οι βιολογικές ανάγκες και ποιες οι κοινωνικές. Εστιάσαμε στα ....πόδια μας και αναζητήσαμε το γιατί να φοράνε ... παπούτσια. Με τη σύμπραξη του Στ΄2 του 17ου Δ. Σχ. Θεσσαλονίκης και του δασκάλου τους Τ. Παπά ( οι φίλοι μας που δουλέψαμε το wiki του Γκόγια μαζί) είδαμε ότι δεν είναι πολυτέλεια η ύπαρξη των παπουτσιών, αλλά ανάγκη.
Με τα βίντεο του "Μια μέρα χωρίς παπούτσια" είδαμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Παιδιά που δεν έχουν κάτι που εμείς θεωρούμε δεδομένο και αυτονόητο. Που περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς παπούτσια, που δεν μπορούν να πάνε στο σχολέιο γιατί υποχρεωτικά πρέπει να φοράνε παπούτσια και δεν έχουν, που υποφέρουν από ασθένειες γιατι τα πόδια τους είναι γυμνά.
↵ Use original player
← Replay
Μάθαμε μια κανούργια λέξη : ενσυναίσθηση : «Να μπορούμε να βλέπουμε με τα μάτια του (άλλου) και να ακούμε με τα αυτιά του» Alder (1931), μια διαδικασία κατά την οποία «εισέρχεσαι στον ιδιωτικό χώρο του άλλου και μένεις εκεί... ζεις προσωρινά στη ζωή του άλλου» (Carl Rogers, 1980)
Τα παιδιά έδειξαν ενδιαφέρον. Ζήτησαν να δημιουργηθεί σελίδα στο wiki της τάξης και αποτύπωσαν συναισθήματα, έγραψαν τραγουδάκι.
Το επόμενο βήμα ήταν να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να περπατήσουμε Ε΄ 1 και Ε΄ 2 και οι δασκάλες μαζί (πολύτιμη η συμβολή και η στήριξη της "παράλληλης" Ελένης Γκότση σε κάθε ιδέα που της παρουσιάζω, όσο εξωφρενική κι αν είναι....) ξυπόλητοι σε έναν δημόσιο χώρο.
Η επίσκεψή μας στο ΝΟΗΣΙΣ - Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσειο Τεχνολογίας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε το happening. Μόλις φτάσαμε, εξηγήσαμε στους υπεύθυνους τι θέλαμε να κάνουμε και η θετική τους απάντηση αλλά και η υποστήριξη της ξεναγού μας μάς άνοιξε το δρόμο.
Στο πάρκο ανακάλυψαν κεραμίδια τα έβρεξαν, βρήκαν κι ένα φτερό και αφήσαμε το μήνυμα της δραστηριότητας και εκεί. Αυτό που ελιναι εμφανές είναι ότι διψάνε για ενεργοποίηση. Αγκαλιάζουν κάθε ιδέα που τα εμπλέκει και τα δραστηριοποιεί.
(Aπό την ιστοσελίδα του NOESIS)
Μια έκπληξη μας περίμενε σήμερα το πρωί όταν οι δασκάλες της Ε’ τάξης του 1ου Δημ. Νεάπολης μας ανακοίνωσαν ότι επιθυμούσαν οι ίδιες και οι μαθητές τους να παρακολουθήσουν …ξυπόλυτοι την προγραμματισμένη ξενάγηση στο Μουσείο Τεχνολογίας.
Η εκδήλωση “Μια ημέρα χωρίς παπούτσια” (που είναι κάθε χρόνο στις 10 Απριλίου) είναι ένα παγκόσμιο γεγονός που έχει σκοπό να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την σημασία των παπουτσιών στη βελτίωση της ζωής των φτωχών παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου