Στα παιδιά , αντί λόγου, για το Πολυτεχνείο

Οι μέρες εκείνες του Νοέμβρη σημάδεψαν κάποιους από τη γενιά που πίστεψε ότι θα φέρει τη φαντασία στην εξουσία, τη δημοκρατία στη χώρα. Η γενιά σας  ξέρει ό,τι ξέρει από τις γιορτές στο σχολείο, από τις εκπομπές στην τηλεόραση, ίσως και από τις αφηγήσεις κάποιων που τα έζησαν. 

Ένα να ξέρετε, το Πολυτεχνείο δεν είναι μια τυπική επέτειος για πανηγυρικούς λόγους και μεγαλόστομες εκφράσεις.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια εθνική γιορτή και σίγουρα δεν είναι αφορμή, για να μην κάνουμε μάθημα.....

Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει ούτε  στους δημιουργούς του, ούτε στα κόμματα. Δεν είναι γραμμάτιο προς εξαργύρωση. Στους "νέους που τους έλεγαν αλήτες"  ανήκουν οι μνήμες και ο αγώνας, οι επιλογές  να διεκδικήσουν και να αντισταθούν  "με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο......όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη". Αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, και είναι δική μας υποχρέωση και ευθύνη να εμφυσήσουμε σε εσάς την πίστη και στα ιδανικά και τις αξίες της. 

Το Πολυτεχνείο ανήκει σ εσάς και στα οράματά σας. Ανήκει στις επόμενες γενιές. Στα δικά σας χέρια παραδίνουμε τη γνώση των γεγονότων. Μην τα αφήσετε να γίνουν άψυχα, να ξεφτίσουν άλλο, ξέφτισαν ήδη αρκετά στην προσπάθειά μας  να προχωρήσουμε, ξεχνώντας και υποκύπτοντας στο βόλεμα και το ατομικό συμφέρον . 

 Μέσα στη νάυλον κοινωνία του θορύβου και της αδιαφορίας, του εύκολου και του επιδερμικού, να αναρωτιέστε πάντα : "Γιατί οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά;" 

Να μη συμβιβάζεστε. 

Να μη σκυβετε το κεφάλι.

Να αμφισβητείτε.

Να ξεσηκώνεστε.

Να ανατρέπετε. 

Αυτό ζητούν οι νεκροί των ημερών εκείνων.... και οι αγώνες των παιδιών με το "σταυρουδάκι του ήλιου" στο στήθος.