Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

That's what it's all about.......

Παραιτούμαι όχι μόνο από τη διδασκαλία και τη λογική είμαι αυτή που ξέρει και σας μεταλαμπαδεύω γνώσεις αλλά και από τη νοοτροπία  της μόνιμης κριτικής απέναντι στα όσα οι μαθητές δεν καταφέρνουν, σε όσα δεν ανταποκρίνονται , σε αυτά που δεν αντιδρούν. Αυτό παρατηρώ στο γραφείο. Μια διαρκή γκρίνια για όσα ΔΕΝ ...... οι μαθητές.
Τα παιδιά  καταφέρνουν, ανταποκρίνονται, αντιδρούν σε αυτά που τα ενδιαφέρουν και όχι σε αυτά που αποφάσισαν κάποιοι μεγάλοι ότι πρέπει να τα ενδιαφέρουν. Δίνουμε βάση σε λεπτομέρειες  και ότι συνηθίσαμε να κάνουμε μέχρι τώρα- αυτή η βαλκάνια λογική "έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε" και ενοχλούμαστε ή απλά σχολιάζουμε πόσο αδιάφορα είναι τα παιδιά.
Αλλάζω την οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπω την τάξη και τους μαθητές μου. Χρησιμοποιώ οτιδήποτε θα μπορέσει να τα κάνει να αισθανθούν όμορφα και χαρούμενα μέσα σ έναν άβολο χώρο 6 ώρες την ημέρα.
Δεν θέλω πια να με ρωτάνε αν μπορούν να κάνουν το ένα ή το άλλο, να βάλουν τη μία ζωγραφιά τους εδώ ή εκεί. Δεν θέλω να τακτοποιώ εγώ την τάξη σαν να είναι ο δικός Μου προσωπικος χώρος, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ είναι. Θέλω να παίρνουν πρωτοβουλίες και να λειτουργούν αυτόνομα, να έχουν άποψη και να την εκφράζουν. Να μάθουν να ελέγχουν και να φιλτράρουν και να στέκονται κριτικά απέναντι σε  όσα συναντάνε. Είναι δικός τους ο χώρος να τον κάνουν ό,τι θέλουν.
Ο μόνος τρόπος να τα πλησιάσεις είναι πραγματικά να αναζητάς καθημερινά τρόπους να τραβήξεις  ενδιαφέρον τους να τα ενεργοποιήσεις.  Αναθαρρεύω από τις αναρτήσεις της Μ+Λ  και εφαρμόζω όπου μπορώ, όσα κάνει στην τάξη της - τηρουμένων βέβαια των αναλογιών του λυκείου - δημοτικού και η αλήθεια είναι ότι φέρνει αποτελέσματα...... Δεν ξεχνώ την αντίδρασή τους όταν τους είπα να γράψουν οι ίδιοι τις ερωτήσεις  για το τεστ της ιστορίας και ξαφνικά ανακάθισαν στις καρέκλες τους ( είμαι βέβαιη ότι άκουσα τα γρανάζια του μυαλού τους να κινούνται..) . Ούτε όταν ανέφερα ότι οι λέξεις είναι ερωτευμένες με τον τόνο της η κάθε μια και τον χρειάζεται για να νιώθει ευτυχισμένη. Να μη σχολιάσω τι έγινε όταν είδαν του Αγίου Βαλεντίνου μια κόκκινη καρδούλα να κρέμεται στην ημερομηνία που έγραψα στον πίνακα. Την επόμενη ώρα υπάρχαν παντού κόκκινες καρδούλες να λαμπυρίζουν σαν τα ματάκια τους.
Από την άλλη οι νέες τεχνολογίες αποτελούν πεδίο δόξης λαμπρό. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ πώς εκεί που βαριούνται που ζουν, μέσα στην τάξη και δυσκολεύονται ν ακολουθήσουν απλές οδηγίες, μόλις πεις τη μαγική φράση :"μετά το διάλειμμα, με τετράδιο,  κλπ κλπ  με περιμένετε στην αίθουσα των υπολογιστών" όλοι συντονίζονται και σε περιμένουν έξω από την αίθουσα και έχουν θυμηθεί να φέρουν και ό,τι έχεις ζητήσει!!!!!! Εκεί που περιμένεις μόλις χτυπήσει το κουδούνι το μόνο που θα σκέφτονται ενίναι να βγουν έξω, ήρθαν να με ρωτήσουν πώς θα κάνουν ένα voki και ξαφνικά γέμισε η αγκαλιά μου παιδιά, στριμώχτηκαν όπου μπορούσαν για να καταφέρουν να δουν τι εξηγούσα. Αφού έδειξαν να καταλαβαίνουν τους άφησα για να βγω εγώ διάλειμμα (!) . Μετά το διάλειμμα όταν πήγα να ξαναμπώ στην τάξη μου το απαγόρευσαν!!!!!!! Κατάλαβα ότι κάτι μαγειρεύουν και περίμενα!!! Και δεν είναι το ότι ετοίμασαν ένα voki για μένα αυτό που μου άρεσε, αλλά το ότι επέλεξαν να μην βγουν να παίξουν  ή να φάνε για να ετοιμάσουν κάτι, να υλοποιήσουν μια ιδέα που είχαν.......
Αυτή την εβδομάδα ήρθαν τα περσινά εκτάκια μου για να με χαιρετήσουν και τους πρότεινα αν θέλουν να μπουν μέσα στην τάξη. Δεν το σκέφτηκαν, βρήκαν θέσεις και κάθισαν με τα μικρούτσικα της τετάρτης και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τα μικρά  να παρουσιάζουν το νέο μάθημα της ιστορίας. Ζήτησαν να πάρουν μέρος και στο σχολιασμό και είδα με κρυφό χαμόγελο τους παρουσιαστές να "μεγαλώνουν" λίγο καθώς άκουγαν τα θετικά σχόλια όχι από συμμαθητές τους αυτή τη φορά , αλλά από μεγαλύτερα παιδιά. Δεύτερη φορά δεν κατάφεραν να περάσουν από την είσοδο του σχολείου γιατί  τους σταμάτησαν λέγοντάς τους ότι " το σχολείο λειτουργεί και δεν επιτρέπεται να μπείτε".... δε λύγισε ο φοβερός ενήλικας ούτε όταν του είπαν " μα κι εμείς εδώ ήμασταν μαθητές, την κυρία μας ψάχνουμε'...........
Και δεν χρειάζονται και πολά. Μια κουβέντα είπα (να μοιράσετε τις μάχες των περσικών πολέμων και να τις παρουσιάσετε) και την επομένη εμφανίστηκαν ξίφη, τα μπουφάν φορέθηκαν ανάποδα και έγιναν θώρακες οι δε κουκούλες μια χαρά κράνη ήταν. Μοιράστηκαν τις μάχες, δημιούργησαν διαλόγους, τους έμαθαν, έκαναν τις πρόβες τους - παρακούοντας τους συναδέλφους που τους ζητούσαν να βγουν έξω στο διάλειμμα. Και όλη αυτή την ώρα εγώ τι έκανα;;;;
Καθόμουν στην έδρα περιμένοντας........ Δεν έκανα απολύτως οτιδήποτε. Δεν ξέρω αν έκανα καλά κυρία σύμβουλε....... αλλά τα μικρά μου το χάρηκαν. Και τελικά ,that's what it's all about........

PS
Μην ανησυχείς Μ+Λ μου, όσο συνεχίζεις να γράφεις και να αναζητάς εσύ άλλο τόσο θα συνεχίσω να είμαι κι εγώ στα βήματά σου....Και Έλενα, keep walking!!!!!!!!!

4 σχόλια:

  1. Χάρηκα την ανάρτηση(αναρτήσεις σου)πολύ!Τα είπες όμορφα.Κάποιες φορές λειτουργώ έτσι, κάνω βρε αδερφέ, κάπως αλλιώς τη διδακτική διαδικασία και πίστεψέ με μ'αρέσει αυτός ο δημιουργικός θόρυβος που απαιτείται για να γεννηθεί το διαφορετικό πλησίασμα.Φυσικά αρέσει και σρα παιδιά η δράση!Βέβαια στη συνέχεια πέφτω πάλι στη συντήρηση...Το θέμα είναι να πολλαπλασιαστούν οι δημιουργικές δράσεις.Το παλέυω.Πολλά τα έχουμε στο μυαλό, τα έχουμε διαβάσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε, τα έχουμε χωνέψει ότι,"ναι, βρε αδρφέ, έτσι πρέπει να είναι", τα έχουμε σχεδιάσει στο χαρτί,στο pc, αλλά στο τέλος τις πρισσότερες, προσωπικά, ακολουθώ την πεπατημένη.Βολεύομαι;Ο άλλος δρόμος έχει "χαμαλίκι";Φοβάμαι να εμπλακώ σε μια περιπέτεια, όπου η ύλη πιθανόν να "πάει περίπατο";Λίγο απ' όλα θα έλεγα κι άλλους πολλούς λόγους θα πρόσθετα. Μένει η προσωπική αγωνία, το ψάξιμο,η αναζήτηση για ένα καλύτερο παρόν για όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζηλεύω!!! Θέλω κι εγώ να 'ρθω να δω!!!
    Τι τέλεια, τι καλά!!!
    Μπράβο, φιλενάδα μου, μπράβο!!!
    Φωτεινό παράδειγμα στο σούρουπο και στην ομίχλη! Πρώτο θέμα αύριο στους συναδέλφους!
    Εγώ keep walking, εσύ keep running!!!
    To πήρες το χρυσό από τους μαθητές σου ήδη!!!
    ΧΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...κι εκεί που σκεφτόμουν τι να σου γράψω, γιατί ήθελα να σου γράψω μα δεν έβρισκα τρόπο να εκφράσω όσα ήθελα να πω, χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου κι ήταν λέει ο γιος μου να γίνει μαθητής σου και το 'θελα κι εγώ μα κάτι συνέβη και δεν έγινε... Ξύπνησα μούσκεμα, μέσα στις τύψεις, ΗΞΕΡΑ και δεν έκανα αυτό που πίστευα καλό για το παιδί μου, το στομάχι μου σφιγμένο κόντευε να εκραγεί, με δυσκολία κατάφερα κάποια στιγμή να ξανακοιμηθώ, όλο το πρωί αυτό έχω στο μυαλό μου... να πάρει ευχή, τι πιο απλό απ' το να εξομολογηθεί κανείς δημόσια έναν προσωπικό του εφιάλτη; ("Ναι, στείλ' το!" είπε η Κωνσταντίνα πριν λίγα δευτερόλεπτα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μη στεναχωριέσαι καλό μου, κάθε εμπόδιο σε καλό. Μην ξεχνάς ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...