Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Το Εθνικό δεν φέρνει στη Θεσσαλονίκη τον Ορέστη. Θα πάμε εμείς να τον συναντήσουμε. Έτσι κι έγινε. Στο θέατρο της Εταιρίας Ηπηρωτικών Μελετών την Τετάρτη 25 Αυγούστου ξανασυνάντησα τη μαγεία του θεάτρου.
Μινιμαλιστικό το σκηνικό, ένα διάφανο διάφανο σπίτι, που πνίγει τους ζωντανούς και κρατά ασφυκτικά τα μυστικά του. Μοντέρνα τα κοστούμια για τους του έξω κόσμου και αδιάφορα μαύρα για τους εγκιβωτισμένους ενοίκους της τραγωδίας. Η μουσική του Μανώλη Καλομοίρη γλυκόπικρη να ντύνει τις στιγμές -σκηνές και να τις ενισχύει όπως και οι φωτισμοί.
Ο χορός έχει ξεφύγει από τα στερεότυπα και αποτελείται από από μια ομάδα νέων παιδιών που παίζοντας κάνουν πρόβα το έργο του Ευριπίδη "Ορέστης". Η αρχική αποστασιοποίηση και φόβος μετατρέπεται σύντομα σε ενεργή συμμετοχή καθώς βοηθούν την Ηλέκτρα και τον Ορέστη να βαδίσουν στα χνάρια του τραγικού. Εξαιρετικός χορός, περνά με την ίδια ευκολία από το γέλιο στο φόβο, από την παρατήρηση στην αγριότητα.
Η Ηλέκτρα πότε τρυφερή και πότε σκληρή, ο Ορέστης μοιρασμένος ανάμεσα στο παράλογο και το καθήκον, σωματικά και οι δύο έδωσαν το στίγμα τους στο στερέωμα των ερμηνειών. Για όλους έχεις να αναφέρεις κάποιο σχόλιο και είναι από τις σπάνιες φορές που είναι θετικά για το σύνολο αυτά τα σχόλια. Η σκηνοθεσία χωρίς εκκεντρικότητες, πλησίασε με ευφάνταστο τρόπο το έργο και το ανέδειξε. Μα πάνω από όλα αυτό που εντυπωσίασε ήταν η εξαιρετική μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, είχε μουσικότητα και αμεσότητα, ζωντάνια και φρεσκάδα. Περισσότερα στο "Ο μαγικός Ορέστης του Χουβαρδά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου