Πριν τον μεγάλο τελικό

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από ένα άρθρο του Καταλανού συγγραφέα Κάρλος Ρουίθ Θαφόν που δημοσιεύτηκε στους Times της Νέας Υόρκης στις 11/7/2010

Η νίκη της Ισπανίας είναι ένα ιστορικό σημείο. Τα καλά νέα στην Ισπανία είναι λίγα τον τελευταίο καιρό. Τα ψήγματα ενότητας και θετικής ενέργειας ήρθαν από αθλητές τον τενίστα Ράφα Ναδάλ και τον μπασκετμπολίστα των Λέικερς Πάου Γκασόλ. Εν τω μεταξύ τα σκάνδαλα για διαφθορά, οι άσχημοι οικονομικοί δείκτες και οι καθημερινές αντεγκλήσεις συμπλήρωναν τον καθημερινό άρτο μετά θεαμάτων.

Ομολογώ ότι δεν υπήρξα ποτέ ποδοσφαιρόφιλος, παρόλα αυτά τις τελευταίες ημέρες, βλέποντας την αίσθηση χαράς και το πάθος που φέρνει το άθλημα στη ζωή των Ισπανών, παρακολούθησα την πορεία της ομάδας. Τι θα φέρει το μέλλον ίσως μόνο ο Πολ το χταπόδι ξέρει.

Γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι ότι θα πρέπει ή να του δοθεί αμνηστία και να επιστρέψει στον ωκεανό ή να επεκταθεί το συμβόλαιό του και να λάβει υψηλότερες ευθύνες. Γιατί όταν όλος αυτός ο ντόρος του Παγκοσμίου Κυπέλλου κοπάσει, θα ήταν εξαιρετικό να υπάρχει κάποιος τίμιος, αξιοπρεπής και έξυπνος για να μας δείχνει το δρόμο μπροστά.

Μακάρι αυτό το πνεύμα αισιοδοξίας και σκληρής δουλειάς που επέδειξε η ισπανική ομάδα να διαπεράσει και τις άλλες πλευρές της ισπανικής δημόσιας ζωής που ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ «λάκτισμα». Ίσως αυτό θα έπρεπε να είναι το πραγματικό «Goal» ( ο στόχος) πέρα από τη δόξα της νίκης. Όταν όλα τελειώσουν, τα μάτια πρέπει να στραφούν στη «μπάλα» της καθημερινότητας.