Το γαλάζιο σπίτι

Το σπίτι ψηλά στο πλάτωμα ατένιζε με όλη του την ξεχασμένη μεαλοπρέπεια το Αιγαίο. Τα ανοίγματα στα γυμνά πια παράθυρα κοίταζαν τη θάλασσα πότε ανταριασμένη και πότε λαμπερή. Πόσοι βοριάδες το θέρισαν; Πόσοι χειμώνες πέρασν από μέσα του; Χαλάσματα αντικρίζεις κοιτώντας από την αλλοτινή πόρτα του. Έπεσαν οι μεσότοιχοι,γκρέμισαν τα πατώματα. Τα κάποτε συνεκτικά κομμάτια του έπεσαν στη μάχη τους με το χρόνο και τη λησμονιά. Ποιος άραγε ήταν ο κύρης του; Ποια η αφέντρα του; Έβγαινε στο πετρόχτιστο μπαλκόνι ν αγναντέψει αν περνούσε καράβι;
Ποιες λύπες, ποιες χαρές, ποιες παιδικές φωνές, ποια μυστικά πήρε στο
ζωντανό τάφο του; Ερημιά γύρω. Ούτε τα πουλιά έχτισαν φωλιές μέσα.
Μόνο τα νυχτοπούλια κάνουν περάσματα και βγαίνουν για να κρυφτούν σε κάποιο δέντρο. Απέμειναν τα φυτά και οι θαλασσινοί αγέρηδες για να το διαφεντεύουν.
Στο φως του απογεύματος φαντάζει γαλάζιο...