Ο ήλιος ανατέλλει ξανά

Ποτέ δε μου άρεσε η δύση. Πάντα με ακολουθεί ένα συναίσθημα στεναχώριας την ώρα που ο ήλιος δύει και ανάβουν τα φώτα στην πόλη. Παιδί της πόλης ,γαρ, δεν ξέρω πως είναι μακριά από τα φώτα της.... Πάντα αισθάνομαι μια θλίψη όταν σκοτεινιάζει και η πόλη μπαίνει σε ρυθμούς νυχτεςρινούς. Οι στιγμές εκείνες είναι οι χειρότερες της ημέρας. Νιώθω ότι τελειώνει η ζωή (μου;;) μαζί με τη μέρα; ο χρόνος μου εδώ που βρίσκομαι;; Γλυκιά απόγνωση κάθε φορά που βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα, γιατί ξέρω....Άσε που όταν ταξιδεύω στις ομίχλες μου ... εκεί πια δεν υπάρχουν και πολλά που με κρατάνε . Τελείωνει. Οι περισσότεροι άνθρωποι θαυμάζουν τα χρώματα και δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι μετράνε πλέον μια μέρα λιγότερη. Ας είναι.
Αυτό που πάντα ακούσε ιδιαίτερη έλξη στο ανήσυχο πνεύμα μου είναι η ανατολή. Από τις λίγες μου παιδικές μνήμες είναι αυτή που θέλω , έτσι χωρίς λόγο, να ξυπνήσω πρωί , για να δω την ανατολή. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία ήθελα να τη φωτογραφίσω. Πρέπει να αποδεχτώ ότι ποτέ δσεν τα κατάφερα, όχι γιτι δεν την "είδα" αλλά γιατί ποτέ δεν κατάφερα να την αποτυπώσω σε κάποιο μέσο. Με θάμπωνε πάντα και ξεχνούσα και τις φωτογραφικές και τα μπλοκ και τα χρώματα που κουβαλούσα για να την αποτυπώσω. Η θρασύτητα της μικρότητας του ανθρώπινου ν ου>
Είναι το καταπληκτικότερο θέαμα που αντικρίζει ανθρώπινο μάτι. Τα χρώματα, η σταδική εμφάνιση , η αρχική αδυναμία-ανυπαρξία που μετατρέπεται σε απόλυτη επικράτηση, όλα συνομοτούν στη δημιουργία μιας πανίσχυρης εικόνας που δεν ανταλάσσεται με όλα τα ηλιοβασιλέματα του κόσμου. Το ηλιοβασίλεμα είναι εντυπωσιακό. Η ανατολή είναι δημιουργία. Από το απόλυτο σκοτάδι η δημιουργία εκατομμυρίων εικόνων. Από τις αποχρώσεις του μαύρου στο ξάνοιγμα του γκρίζου. Από το σκοτάδι στο σταδιακό γκρί και σιγά σιγά χωρίς καν να το συνειδητοποιείς στα μυριάδες χρώματα του πρωινού. Το πέρασμα από τις αποχρώσεις της απόλυτης "μη" ύπαρξης ή της ύπαρξης όλων στο απόλυτο μηδέν, στην εμφάνιση μιας χρωματικής παλέτας που δεν μπορεί να αποδοθεί από κανένα ζωγράφο. Γιατί δεν είναι η ίδια η ύπαρξη χρωμάτων αλλά η αρμονία τους, η δημιουργία τους από το απόλυτο μαύρο, το ανύπαρκτο μηδέν και όσα ακολουθούν. Η πανδαισία χρωμάτων, ειδικά όπως στραφταλίζει στη θάλασσα. Η θρασύτητα με την οποία εγκαθίστανται στο στερέωμα.
Κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία, παρόλους τους ανοίκειους θορύβους, να παρακολουθήσω μια "γέννηση", αισθάνομαι τόση ευτυχία, τόση γαλήνη, τόσο κουράγιο να συνεχίσω, που δε μου μένει χρόνος να "απολαύσω" ένα ηλιοβασίλεμα. Καλημέρα σας ...