Επι 19 χρόνια το να πηγαίνουμε διακοπές μου προκαλεί άγχος.Πρέπει να θυμηθείς να πάρεις μαζί σου ό,τι η υπόλοιπη οικογένεια μπορεί και να χρειαστεί και να φροντίσεις να πιάνουν και λίγο χώρο, γιατί ως γνωστόν "δεν έχουμε νταλίκα".
Στα πρώτα χρόνια θυμάμαι ήταν ο απόλυτος πανικός. Ολόκληρη λίστα έκανα, μέρες ολ΄κληρες το βασάνιζα. Το βραστήρα,τα μπιμπερό,τις πιπίλες,τα μωρομάντηλα,τις πάνες,τις αλλαξιές, τα φορμάκια, μπλουζάκια αργότερα και σορτσάκια. Μη και λερωθούν και δεν έχω τι να τους φορέσω. Η σχιζοφρένεια ήταν ότι κουβαλούσα και απορρυπαντικό για να πλένω κάτι έκτακτο (!!!) που ποτέ βέβαια δεν ήρθε. Απλά πήγαινα ταξίδι τη ντουλάπα των παιδιών και τα ξαναέφερνα για να τα πλύνω πριν τα βάλω μοσχομυριστά στη ντουλάπα τους. (Με ξετρελαίνει η μυρωδιά του μαλακτιού στα ρούχα!!!). Δεν ξεχνώ, βέβαια, τον ατέλειωτο κατάλογο με παιχνίδια, μπρατσάκια, γυαλιά κολυμβητηρίου και μάσκες,πισινούλες, κουβαδάκια, φτυαράκια, ουρές από αυτοκινητάκια σε όλα τα μεγέθη και τις αποχρώσεις, μέχρι και τις σανίδες του κολυμβητηρίου έπαιρνα, παρότι κανείς δεν τις χρειαζόταν. Όλα εις διπλούν βέβαια για να γλυτώνουμε συρράξεις...Αργότερα αντικαταστάθηκαν όλα με ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα οποία πάλι εγώ μάζευα και ουαί και αλίμονό μου μην και ξεχνούσα κανένα καλώδιο...και με σχόλια "οι συγκεκριμένες μπλούζες έρχονται μαζί μας". Μεταφράζοντάς το σημαίνει: πλύνε τες, σιδέρωσέ τες και πακετάρισέ τες!!!
Και μου γεννήθκε το ερώτημα: Η φύση μας κάνει έτσι εμάς τις μαμάδες ή οι κοινωνικές συνθήκες;
Ωχ, τι με περιμένει!!! Όσο κι αν θέλουμε να τα αποφύγουμε, νεότερες, μόλις γίνουμε μαμάδες, κάνουμε, μου φαίνεται, χειρότερα κι από τις δικές μας μανάδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά να περάσετε, πάντως. Παρά την ταλαιπωρία της προετοιμασίας, οι διακοπές πάντα αξίζουν τον κόπο!