"Αναπόλησε το Χρόνο, με Βλέμμα ευγενικό", "η λαίδη στα Λευκά"

**536
The Heart asks  Pleasure-first-
And then-Excuse from Pain-
And then-those little Anodynes
That deaden suffering-
And then-to go to sleep-
And then-if it should be
The will of its Inquisition
The privilege to die-  
 (The Norton Anthology of American Literature, second edition,  volume 1, page 2.461)

Μια ποιήτρια με γνήσιες φιλοσοφικές και τραγικές διαστάσεις. Επιλεκτικότατη στις κοινωνικές της σχέσεις, έδειχνε μια επιμονή να διαφυλλαξει την εύθραυστη μεμβράνη του απαραβίαστου εσωτερικού της  κόσμου. Διάλεγε προσεκτικά τους λίγους που η ίδια επέτρεψε να γίνουν κομμάτι της ζωής της.

Το σχολείο δεν της έδωσε ούτε την πνευματική μα ούτε την κοινωνική ικανοποίηση που θα αντιστάθμιζε την οικειότητα που ένιωθε ανάμεσα στους δικούς της.

Πολλές φορές αμφέβαλλε για την ικανότητά της να "γράψει το γράμμα της στον κόσμο" και ρωτούσε αν η ποίησή της ήταν "ζωντανή". Παρ' όλα αυτά πολλά ποιήματά της υποδηλώνουν τη βεβαιότητα ότι διέθετε μια τεράστια ποιητική δύναμη. 1.775 ποιήματα άφησε πίσω της, όταν έφυγε στα 56 της, 7 είχαν δει το φως της έκδοσης, και μάλιστα με ψευδώνυμο, όσο ζούσε. Είναι η δύναμη της ποίησής της που ελκύει όσους  αρέσκονται σε μια πιο πειραματική, διανοητικά δύσκολη, συχνά σκοτεινή επίγνωση που σημαδεύει τα πιο εκλεπτυσμένα ποιήματά της. Επέστρεφε συχνά σε θέματα που συνδέονται άμεσα με τα παράδοξα και τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης που γνωρίζει ότι είναι παγιδευμένη στο χρόνο πάντα με ύφος πνευματώδες, πλάγιο και ευμετάβλητο. "Η γλύκα της ζωής" βρίσκεται στο ότι όλοι γνωρίζουμε πώς "δεν επιστρέφει" και αυτή η συνειδητοποίηση είναι η πηγή της πίκρας της ζωής. Γι αυτό και έζησε μια ζωή από εκστατικές και αγωνιώδεις στιγμές. Στα σημαντικότερα ποιήματά της έχουν καταγραφεί όλα αυτά τα "τωρα" ως "πάντα".

 (The Norton Anthology of American Literature, second edition,  volume 1, page 2.445-2.447)

305 
The difference between Despair
And Fear-is like the One
Between the instant of a Wreck-
And when the Wreck has been ...... 

  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου των ποιημάτων της Έμιλυ Ντίκινσον* υπό τον αντιπροσωπευτικό τίτλο Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά (Gutenberg, 2013). 

Έμιλυ Ντίκινσον, "η λαίδη στα Λευκά": μια από τις μεγαλύτερες ποιήτριες του 19ου αιώνα όπως και μία από τις πιο μυστηριώδεις φιγούρες της παγκόσμιας ποίησης. Ο θρύλος της απόσυρσής της από τα εγκόσμια συνδέθηκε με τον ποιητικό της αναχωρητισμό: δέκα μόνο ποιήματα δημοσίευσε όσο ζούσε, ενώ συνέθεσε περισσότερα από 1700 ποιήματα. Η ποίησή της εξυψώνει την καθημερινή εμπειρία της επαρχιακής ζωής σε υπερβατικό όραμα? το αίνιγμα της ύπαρξης το αγγίζει με στίχους λιτούς και παλλόμενους. Μεγαλειώδης και ταυτόχρονα φευγαλέα, η ποιητική συνεισφορά της Ντίκινσον δεν έχει μέχρι σήμερα μελετηθεί σε μεγάλο εύρος στην ελληνική γλώσσα. (Συνέντευξη με τη μία από τις μεταφράστριες)

Το νέο βιβλίο με τίτλο «Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά» φιλοδοξεί να αποτελέσει μία έκδοση αναφοράς για την Αμερικανίδα ποιήτρια. Δίγλωσση ανθολογία, παρουσιάζει μεταφράσεις ποιημάτων από όλες τις περιόδους της παραγωγής της, πολλά εκ των οποίων μεταφράζονται για πρώτη φορά στην Ελληνική γλώσσα. Περιλαμβάνει ακόμη το σύνολο των επιστολών της Ντίκινσον, κείμενα με την δική τους ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Τα ποιήματα και οι επιστολές συνοδεύονται από εκτεταμένη μελέτη για το βίο και την ποίηση της Ντίκινσον, που έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία για την ποιήτρια. "

*Emily Dickinson (10/12/1830 – 15/5/1886) και εδώ