χωρίς τίτλο

Έρχονται κάποιες στιγμές που δεν έχεις τίποτα να πεις. Τότε σιωπάς. Αναζητάς τα λόγια, τις λέξεις που θα σε οδηγήσουν κάπου, μα κάτι γίνεται και  αυτονομούνται και αρνούνται να καθίσουν η μία δίπλα στην άλλη, δεν σου κάνουν το χατίρι όσο και να τις παρακαλάς.
Κάτι ξέρουν παραπάνω από σένα. Έχουν δική τους εικόνα για όσα συμβαίνουν και αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να δράσουν με την αποχή τους.
Και η σιωπή είναι δράση. Μεταφέρει μηνύματα. Συνήθως είναι καμπανάκι, που το ακούς και ξαφνικά το συνειδητοποιείς το πρώτο καλοκαιρινό πρωινό,  που όμως κι αυτό δεν μοιάζει καθόλου με καλοκαίρι.


Kαθώς όλα τελείωνουν και κάτι νέο ξεκινάει το πιο εύκολο είναι να κοιτάξεις πίσω να θυμηθείς, να αναπολήσεις, να χαμογελάσεις νοσταλγικά για στιγμές που γέμισαν τις μέρες και τις νύχτες, για τις ατέλειωτες ώρες μπροστά από ένα φως. Να ξαναβρείς μελανά σημεία και εικόνες που θάμπωνουν καθώς περνάει ο χρόνος αλλά έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους.
Τι είναι αυτό που απομένει; Ποτέ δεν τελειώνει κάτι χωρίς πόνο, χωρίς μια πίκρη γεύση, χωρίς μια νοσταλγία να το συνοδεύει κάθε που ξανάρχεται στη σκέψη.
Και όταν απομένει η απογοήτευση; Αυτή πώς την αρχειοθετείς; Για όσα δεν έγιναν, για όσα δεν ειπώθηκαν, για όσα έγιναν και ειπώθηκαν. Για όσους δεν μπόρεσαν, για όσους δεν κατάφεραν. Για όποιον κατάλαβε, για όσους δεν είδαν τίποτα. Για ό,τι έφυγε και χάθηκε. Για ο,τι έμεινε.