Καθώς η "Συνάντηση με τον Γκόγια στο Τελλόγλειο" δείχνει να έκλεισε τον κύκλο της (και λέω δείχνει γιατί τίποτα δεν είναι βέβαιο και κάθε τέλος είναι μια αρχή από άλλη οπτική γωνία) το βραβείο από το Θεσμό της Αριστείας και ανάδειξης Καλών Πρακτικών έβαλε την τελευταία "πινελιά". Ποια άλλη από αυτή την ώρα είναι η καταλληλότερη για τον απολογισμό, ειδικά αν σκεφτούμε ότι ήδη σχεδιάζουμε το φετινό πρότζεκτ. Και ο απολογισμός περιλαμβάνει όλα όσα ένιωσαν και εισέπραξαν από την εργασία οι μαθητές .
Έμαθαν έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του κόσμου. Σε πολύ τρυφερή ηλικία συνδύασαν με αυτόν χρονικά σημεία και γεγονότα που σημάδεψαν την ευρωπαϊκή ιστορία, χωρίς πίεση για παπαγαλία ή εξέταση. Το ενδιαφέρον τους ήταν πηγαίο και αμείωτο. Εκεί που για "άλλα" δεν έδειχναν ενθουσιασμό, ο Γκόγια τους τράβηξε και δεν τον άφησαν από τα μάτια τους σε όλη την πορεία. Συζήτησαν, διαφώνησαν και συνέθεσαν. Οι στιγμές στην αίθουσα των υπολογιστών ήταν σχεδόν μυσταγωγικές. Ένας ελαφρύς ψιθυρος και δαχτυλάκια που πληκτρολογούσαν όσα τους διάβαζε ο διπλανός τους (από το κείμενο που είχαν δημιουργήσει πιο πριν).Τα μάτια λαμπερά καιτο κορμί στις άβολες καρέκλες στητό και έτοιμο να πετάξει. Η αναμονή της απάντησης από τους συμμαθητές με τους οποίους δεν γνωρίζονταν κυριαρχούσε στον αέρα και τα χαμόγελα και το ενδιαφέρον με το οποίο την διάβαζαν έκαναν τα πρόσωπά τους να δείχνουν τόσο σοβαρά που ένιωθες ότι είχαν μεγαλώσει.
Από τη διαδικτυακή γνωριμία της σελίδας "Ας γνωριστούμε" στην αμηχανία της πραγματικής γνωριμίας στον περίβολο του Τελλογλείου. Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο, γνωστοί -άγνωστοι και οδηγήθηκαν με δυο λέξεις, μια κουβέντα στο σπάσιμο του πάγου, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να ξεπερνάνε όσα οι μεγάλοι δυσκολεύονται να κάνουν.
Όταν τους ρωτάς τι θυμούνται επαναφέρουν στη μνήμη τους εκείνη την Παρασκευή που αναπαράστησαν τα χαρακτικά. Ακουσαν σχόλια και διορθώσεις, αλλά το πιο δύσκολο ήταν να καταφέρουν να δώσουν στο σώμα τους τη στάση που είχε η φιγούρα του χαρακτικού, χρησιμοποιώντας το κορμί τους για να μεταφέρει λέξεις και συναισθήματα και το άψυχο να μετουσιωθεί σε κάτι ζωντανό, παλλόμενο και όλα μέσα από το βλέμμα των 11 χρόνων τους.Έγινε κομμάτι τους ο Γκόγια, κάποιος με τον οποίο θα έχουν πια σχέση για όλη τους τη ζωή, δεν θα είναι ποτέ πια απλά ένας ζωγράφος που θα τον αντιμετωπίζουν με δέος ή και αδιαφορία. Με την τόλμη της ηλικίας τους, συνομίλησαν μαζί του, είπαν τη γνώμη τους, αυτό που εκείνη τη στιγμή σκέφτονταν μακριά από περιορισμούς και πρέπει.
"Τώρα ξέρουμε άλλον έναν Ισπανό ζωγράφο εκτός από τον Πικάσο".
"Ποιον θα γνωρίσουμε του χρόνου;" η ερώτηση που γύριζε από στόμα σε στόμα μόλις τελείωσε η δουλειά τους.
Αναζήτησαν, συνεργάστηκαν, έγραψαν, εντυπωσιάστηκαν από τα έργα και τη δυναμική του ζωγράφου, δημιούργησαν και ένιωσαν τη χαρά της ελεύθερης επιλογής.
Προφανώς και είχε τα τρωτά του σημεία το πρόγραμμα. Σίγουρα αν το κάναμε και φέτος θα γινόταν πολύ διαφορετικό, μια και για μας τους δύο εκπαιδευτικούς ήταν η πρώτη φορά που δημιουργούσαμε ένα τέτοιο εγχείρημα. H αξιολογηση στο τέλος θα μπορούσε να εχει και άλλη μορφή από αυτήν με την οποία έγινε. Ο χρόνος επίσης ήταν περιορισμένος, θα χρειαζόταν μεγαλύτερη έκταση για να μπορούμε να επιστρέψουμε σε κάποια τμήματα και να τα ξαναεπεξεργαστούμε.
Κανείς όταν σχεδιάζαμε το wiki ή όταν αφεθήκαμε στα χέρια των παιδιών να μας συμπαρασύρουν δεν σκεφτόταν το μεγαλο ταξίδι που θα ακολουθούσε. Το ταξίδι τελείωσε και οι μνήμες είναι γλυκιές. Και το πλοίο συνεχίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου