"Από την εξοχή των καλοκαιρινών σας διακοπών, μη ξεχνάτε να κοιτάζετε που και που τον έναστρο ουρανό, όταν μετά την νυχτερινή σας έξοδο, ξαπλωμένοι στην παραλία ή στην αναπαυτική ξαπλώστρα του κήπου σας, ο ουρανός θα σας ανταμείψει με το υπέροχο θέαμα των λαμπερών του άστρων και τις αναλαμπές των δεκάδων διαττόντων που θα τον διασχίζουν από την μια του άκρη στην άλλη".
Έτσι κλείνει το άρθρο του ο Διονύσης Σιμόπουλος για τη «Βροχή του Αυγούστου» τη «Βροχή των Περσείδων» " επειδή τα μετέωρα αυτά φαίνονται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Περσέα, κοντά στο άστρο ήτα Περσέα, και οφείλονται στα σωματίδια της σκόνης που αφήνει πίσω του ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πλούσια βροχή διαττόντων που εμφανίζεται απαρέγκλιτα κάθε χρόνο την περίοδο αυτή με την μέγιστη έξαρσή της τις πρωινές ώρες της 13ης Αυγούστου. Ιδιαίτερα φέτος που η Σελήνη βρίσκεται στη φάση της «χάσης» της το θέαμα υπόσχεται να είναι αρκετά έντονο με την εμφάνιση 75-150 μετεώρων κάθε ώρα.
Στις αρχές του 1990 ο Μπράιαν Μάρσντεν ταυτίζοντας τον κομήτη αυτόν με έναν κομήτη που είχε εντοπιστεί το 1737 υπολόγισε ότι ο Σουίφτ-Τατλ θα μας επισκέπτονταν και πάλι τον Δεκέμβριο του 1992. Κι έτσι έγινε, οπότε και η εμφάνιση των Περσείδων τον Αύγουστο του 1993 ήταν ιδιαίτερα έντονη στις χώρες κυρίως της Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου".
Χαμόγελο! Αναμνήσεις...1993... Εκείνο το βράδυ είχαμε δει στο Ηρώδειο, αν δεν με απατά η φθήνουσα μνήμη μου, Λυσιστράτη από τον Πήτερ Μπρουκ. Μετα αποφασίσαμε να πάμε στο Λυκαβητό, να δούμε τις Περσείδες. Στρωθήκαμε με εκατοντάδες άλλες παρέες που είχαν την ίδια ιδέα, βολευτήκαμε όπως όπως στο σκληρό έδαφος και περιμέναμε. Ούτε το Γκοντό δεν θα περιμέναμε τόσο πολύ και στις 3 πια τα ξημερώματα έχοντας μουλιασει από το συνδυασμό ζέστης και υγρασίας και πιαστεί από τις πέτρες στις οποίες είχαμε απλώσει σαν στραβοχυμένοι λουκουμάδες, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Αλλαγή σκηνικού. Το επόμενο βράδυ. Πόρτο Ράφτη. Βορειο-ανατολικό μπαλκόνι και μια βροχή από διαττοντες να πέφτει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου για ώρα. Ούτε πιάσιμο, καθώς η σεζ λονγκ ήταν βολικότατη, ούτε δίψα, μια και η κουζίνα δίπλα. Τα είχα βαφτίσει πεφταστέρια, έτσι με βόλευε, ήταν πιο ρομαντικό πιο όμορφο κι όσο κι αν προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν τη φύση του φαινομένου, τόσο επέμενα στα..."πεφταστέρια" και φρόντιζα και να το δηλώνω μεγαλόφφωνα με την κραυγή έκπληξης "κι άλλο", κι άλλο, εκεί", " να κάνω μια ευχή, μια ευχή"...
Και φέτος μόλις δω την λαμπερή γραμμή που αφήνει πίσω του κάποιο "πεφταστέρι", δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την επιστήμη... θα κάνω μιαν ευχή! Δεν έχω να χάσω και τίποτα! Μόνο που φέτος όπως μεγάλωσα, έτσι "σοφή" που έγινα δεν ξέρω τι να πρωτοευχηθώ.....
Οι Περσείδες "εμφανίζονται" στο 7.25
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου