To μεγάλο ταξίδι

Γιατί πάντα το χαμόγελο είναι αγκαλιά με το δάκρυ. Γιατί η χαρά έχει για σκιά της τη λύπη. Γιατί ο καιρός περνάει και ο χρόνος κυλλάει μέσα από τις χούφτες μου χωρίς να μπορώ να τον σταματήσω. Μόνο κάποιες εικόνες απομένουν κι αυτές ξεθωριάζουν σιγά σιγά, τόσο που νομίζω ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Γιατί αυτοί που φεύγουν μας θυμίζουν περισσότερο όσο μεγαλώνουμε ότι βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο. Κι από σήμερα απέμεινες μόνος εσύ να ταξιδεύεις σε ένα παρόν χωρίς κανένα από τ αδέρφια σου, στους χωματόδρομους του τόπου που μεγάλωσες ν αναζητάς όλα όσα τόσα χρόνια νόμιζες ότι είχες ξεχάσει.
"Θα μου λείψετε" μου είπες δακρυσμένος και βιάστηκα να φύγω για να μη με δεις να δακρύζω. Εσύ, δυνατός, δεν κράτησες αυτό το δάκρυ, τ άφησες και κύλλησε και βυθίστηκες ξανά στη σιωπή της θλίψης σου.
"Σας συνήθισα" συμπλήρωσες και σ αγκάλιασα προσπαθώντας να πάρω λίγη από τη δύναμή σου. Δεν αντέχεται η μοναξιά.
Οι σκιές άρχισαν να πλησιάζουν και σένα, άρχισες να τις βλέπεις. Και με τα μάτια θολά από τα όσά είδαν κι έζησαν έμεινες να κοιτάς το αγαπημένο σου βουνό στο αγαπημένο σου Πόρτο Ράφτη, ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε για να σταματήσεις το χρόνο και ανήμπορος να αποχαιρετήσεις σήμερα τον αδερφό σου. Όπως και γω.
Από μακριά κι οι δυό μας...