Περίεργα ήρθε το 2012 ή εμένα μου φάνηκε έτσι. Περισσότερο από ποτέ τον τελευταίο μήνα ταξιδεύω πίσω στο χρόνο και αναπολώ στιγμές που, αν δεν υπήρχαν φωτογραφικά στιγμιότυπα για να το επιβεβαιώνουν, θα έλεγες δεν υπήρξαν ποτέ.
Φατσούλες παιδικές που έγιναν ήδη ενήλικες , μουτράκια όλο νάζι που τώρα σοβάρεψαν και προσωπάκια σοβαρά που σε κοιτούσαν απερίσπαστα καθώς τους μιλούσες. Ενα από αυτά η Ixristina . Έχω να τη δω από τότε 10 χρόνια, την ανακάλυψα όμως διαδικυακά. Σταθερή αξία στα προφορικά τότε, αλλά εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει ήταν η ωριμότητα του χαρακτήρα της και ο γραπτός της λόγος. Το κείμενό της ήταν εξαιρετικό δείγμα γραφής, για ενα παιδί 9 χρονών, προάγγελος ενός λαμπρού μέλλοντος . Το διαδικτυακό της αποτύπωμα το ακολουθώ αρκετό καιρό , φοιτήτρια πια και ήθελα από την αρχή να γράψω κάτι, αλλά για κάποιο λόγο κάτι τύχαινε και δεν το έκανα.
Μέχρι που είδα την τελευταία της ανάρτηση για "το χρόνο" και βρήκα το κομμάτι του παζλ που μου έλειπε.
" Η νοσταλγία του παρελθόντος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ψεγάδι στη ρομαντική φαντασία όλων όσων αδυνατούν να συμβιβαστούν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, το τώρα, το παρών. Μαζί με όλα τα προβλήματα που το συντροφεύουν."
Έχει μέρες τριγυρνάν τα ερωτήματα στο μυαλό μου. Γιατί να ανατρέχω σε ένα χρόνο που πια δεν υπάρχει, γιατί η μνήμη αναζητά όλες αυτές τις εικόνες, γιατί απέκτησα χωρίς καλά καλά να το καταλάβω ένα σημειωματάριο με σχέδιο τις μηχανές του ΝταΒίντσι στο εξώφυλλο και μαγνητικό κούμπωμα για να κρατάω ημερολόγιο, γιατί από όλα τα μουσικά ακούσματα να με γοητεύει το swing, γιατί τελευταία τα jazz ακούσματα πλήθυναν και μονοπολούν τα απογεύματα, γιατί τόσα προγράμματα και δραστηριότητες στο σχολείο, γιατί δε μιλάω ποτέ για την οικονομική κρίση όπως όλοι γύρω, γιατί δεν κάνω όνειρα για το μέλλον;
"Τουλάχιστον εσύ ζεις ακόμα στο σήμερα- όσο δύσκολο κι αν
είναι αυτό."
Το να μην επιλέγεις τη γκρίνια , την σαχλή και φτηνή λαϊκίζουσα ανάλυση του καφενείου για το πώς φτάσαμε στην οικονομική κρίση και ποιος φταίει, ή την απαξίωση όλων των θεσμών και των προσώπων, αλλά να ανατρέχεις σε κάτι που σου δίνει ώθηση να περπατάς στο παρόν σε κάνει ρεαλιστή, δείχνει ότι συνειδητοποιείς τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου και ότι αντικρίζεις κατάματα την πραγματικότητα.
Δεν είμαστε ρετρό από μόδα, Χριστίνα μου, αλλά από πεποίθηση.
Χριστινάκι μου , σ ευχαριστώ, οι αναρτήσεις σου είναι όαση στα σκουπίδια του διαδικτύου. Περιμένω με λαχτάρα να διαβάσω τις επόμενες .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου