H αφετηρία της νέας χρονιάς

Από το Σημειωματάριο

 

 Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω παντού ερείπια –αυτή είναι η αφετηρία της νέας χρονιάς.

Και μη παρεξηγήσετε: Δεν διαμαρτύρομαι επειδή νοσταλγώ ή υπερασπίζομαι το παλαιό σύστημα, την ψευδοευημερία και την ελαφρότητα του χθες. Όχι, σε καμιά περίπτωση δεν είμαι από εκείνους που επιθυμούν να επιστρέψουμε στην «Ισχυρή» Ελλάδα των Ολυμπιακών.

Διαμαρτύρομαι, εξεγείρομαι, γιατί βλέπω να καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές, να θυσιάζεται μια ολόκληρη γενιά, χωρίς καμιά άλλη προοπτική, πλην της ευημερίας κάποιων στατιστικών.

Όλα γίνονται για να διορθωθούν δυο νουμεράκια του προϋπολογισμού. Όλες οι εξυγιάνσεις, όλες οι μεταρρυθμίσεις, όλοι οι εξορθολογισμοί στο έλλειμμα και το χρέος αποβλέπουν, σ’ αυτά αποσκοπούν, σε τίποτα άλλο.

Τα υπόλοιπα, τα κάθε λογής κατεστημένα (πολιτικά, κομματικά, επιχειρηματικά, «πνευματικά», ακαδημαϊκά κοκ) και οι εξουσίες, το βαθύ πελατειακό κράτος παραμένει προσεκτικά εκτός κάθε αλλαγής, εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης. Αντιθέτως, λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα που θα διασφαλίσουν την επιβίωσή του.
2012.

Μπήκαμε για τα καλά στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας και οι ελπίδες, οι προσδοκίες, τα όνειρα που γεννούσε 12 χρόνια πριν η μαγική ακολουθία των τριών μηδενικών, φαίνεται να έχουν οριστικά φυλλορροήσει. Με πρώτη και καλλίτερη την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα πάνε (μόνα τους) προς το καλλίτερο. Ότι η παγκόσμια ευημερία θα έρθει συστημικά και φυσιολογικά. Ακόμα-ακόμα κι ότι όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Ημερολογιακά είμαστε στο 2012, αλλά περισσότερο από κάθε άλλη φορά μοιάζει να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Και τα ολίγα, πραγματικά ολίγα, που έχουν απομείνει στους πολίτες συνεχώς συρρικνώνονται.

Το 2011 διαμαρτυρηθήκαμε για όσα αποφασίζονταν χωρίς εμάς για μας και για όσα μας επιβάλλονταν. Είναι φανερό ότι αυτή η διαμαρτυρία, το όχι στα μέτρα και τις πολιτικές της Τρόικας και των Κυβερνήσεών της, μαζικές, ειρηνικές ή μη, δεν έχουν αποτέλεσμα.

Το 2012 ας είναι η χρονιά που θα ονειρευτούμε ξανά τις ζωές μας, που θα σχεδιάσουμε το μέλλον μας από το σημείο που βρισκόμαστε, το μηδέν. Η χρονιά που δεν θα διαμαρτυρόμαστε, αλλά θα διεκδικούμε. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι…