Η σκιά

Μια σκιά   κυκλοφορεί αθέατη στo χάος της νύχτας, αναζητώντας το ανέφικτο,

παίζοντας κυνηγητό με το άπιαστο, χαμογελώντας στ αστέρια.

Μιλώντας μαζί τους, γαληνεύει, η συντροφιά τους ειναι ανάλαφρη, είναι παρηγοριά,

δε την αφήνει να νιώσει τη δροσιά της νύχτας.

Νιώθει τη ζεστασιά της ολόγιομης σελήνης να την προστατεύει,

να τη συντροφεύει για να ξεχνά τις ατέλειωτες μοναχικές ώρες.

Κλείνει τα μάτια και αιωρείται στα νυχτερινά σύννεφα, ξεχνώντας ό,τι την πληγώνει,

αφήνοντας πίσω της την πίκρα από όσα αστόχαστα  ειπώθηκαν,

με τα ψαλιδισμένα της φτερά  συνεχίζει  να πετά στο δικό της ουρανό.

Ποτέ πια δεν θα είναι η ίδια. Δεν της απόμεινε κανείς, ούτε ο εαυτός της.

Κατρακυλώντας σκέφτηκε ότι είναι αστείο, αλλά όταν πέφτεις, νιώθεις ότι  πετάς.... για λίγο....

Μια κρυστάλλινη μπάλα με  γαλάζιο νερό μέσα της να κινείται πότε από δω και πότε από κει,

έπεσε μέσα της και χάθηκε.

Η σκόνη του χρόνου κάλυψε τα πάντα στο πέρασμά της

κι απόμεινε η δροσιά απ την αυγή , που ίσως να μην έρθει ποτέ......,

κι οι ομίχλες, για  να συντροφεύουν τα ξωτικά στο δάσος........