Τα κοινά

• 

.......Απόγευμα σε πόλη αγαπημένη, την ώρα που ο ήλιος παίρνει την κατιούσα, μόνο που σήμερα δε με αγκαλιάζει, όπως συνήθως, τη νιώθω ξένη. Οι δρόμοι της φασαριόζικοι και τα στενά της ασφυκτιούν από σακούλες σκουπιδιών. Χαρακτηριστικό γαρ του Έλληνα η αδιαφορία για το κοινόχρηστο, τα σπίτια μέσα απαστράπτοντα, και οι γύρω αυλές βρώμικες. Αντιφατικό του στοιχείο αυτό, αν ληφθεί υπόψη η σκυλίσια του εμμονή με το κοινό. Κοινή γνώμη, κοινά γούστα, κοινά συμφέροντα, κοινές διαταραχές. Ποτέ ο ανταγωνισμός μεταξύ μας δεν ήταν τόσο έντονος, και ποτέ η επιτηδειότητα μας τόσο απροκάλυπτη. Πιάνουμε δουλειές που δεν μας αφορούν από ανάγκη, οι καιροί δύσκολοι γαρ, βρίσκουμε συντρόφους ακολουθώντας το κοινωνικό πρότυπο από συμφέρον, κόβουμε ανθρώπους από τις ζωές μας μόλις τα πράγματα απαιτήσουν ειλικρίνεια και επιδεξιότητα από την πλευρά μας, και αρκούμαστε στο να αντιδρούμε μέσω γκρίνιας. Γινόμαστε ίδιοι, άρα κοινοί. Αν μπορούσες θα έβγαζες επιδεικτικά τη γλωσσίτσα, θα έκανες δυο χαριτωμένες χειρονομίες και θα τους έγραφες όλους. Μόνο να μπορούσες. Κι αν τυχόν τους αντιτάξεις ότι τελευταία τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, ότι αγκαλιάζεις το βαθύτερο εγώ σου σε μια μέθεξη γαλήνης, σε περνούν για ψυχικά ανισόρροπη. Είναι που οι αυτάρκεις άνθρωποι προκαλούν, μάτια μου. Δεν αφορά εσένα αυτό, μη μου φουρκίζεσαι. Η αυτάρκεια εμπεριέχει δύναμη, μα η δύναμη δεν την προαπαιτεί. Σε τούτο το αλισβερίσι που καθημερινά περιφέρεσαι έχε κατά νου και το αυτό, πως αν κάποιοι άνθρωποι μας πληγώνουν αρκετά, ηθελημένα και μη, είναι γιατί προηγουμένως μας έχουν κάνει μεγάλο καλό. Έχουν καλύψει μια ουσιαστική ανάγκη μας, κι όταν τα πράγματα αλλάζουν, το άθροισμα καταλήγει σε κάτι ουδέτερο. Άλλοι το λεν γλυκόπικρο, άλλοι μηδενικό. Τα εξ’ υπαρχής μηδενικά να σε προβληματίζουν. Αυτά που δε σε βλάπτουν εν τοις πράγμασι, μα και ποτέ δε σε ωφελούν. Μη με παρεξηγείς, τυγχάνω λάτρης της ζωής. Απλώς εκφράζω τον τρέχοντα ανεκπλήρωτο έρωτα μου μαζί της.
Θεσσαλονίκη,αργά
Της Μάρθας Μπαμπαλίδου