Η μέρα που χάθηκε.....

Συγκεντρωθήκαμε, μπήκαμε σε μια σειρά, φάγαμε και το απαραίτητο πρωινό και περιμέναμε το κινητό συνεργείο αιμοδοσίας του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Αιμοδοσία του Συλλόγου Δασκαλων Αριστοτέλης σήμερα.Τα νέα ήρθαν σχετικά νωρίς ..... Μπορεί και να μη γίνει ....
Η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει. "Δεν θα γίνει η αιμοδοσία σήμερα, γιατί το νοσοκομείο δεν διαθέτει τα απαραίτητα εργαλεία." Τόσο απλά! 
Και πώς ν αντικρύσω αύριο τα παιδιά που σήμερα είχαν εγκαίρως ενημερωθεί ότι δεν θα έχουν μάθημα, γιατί η δασκάλα τους θα δώσει αίμα;;;; Για ποια οργανωμένη και συγκροτημένη πολιτεία να τους κάνω λόγο; Για ποια οργάνωση, ποια διοίκηση; Πώς να εξηγήσεις το μέγεθος της ανοργανωσιάς, της ανευθυνότητας, της αδιαφορίας; Να κάνω λόγο για τη δυσκίνητη γραφειοκρατία; 
Τι να πω στις οικογένειες που σήμερα αναγκάστηκαν να αναζητήσουν συγγενείς για να μείνουν τα παιδιά στο σπίτι για να δώσω εγώ αίμα; Που κάθε μέρα δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν και σήμερα ήταν μια μέρα χαμένη. Ο κορμός του κράτους είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες, οι οποίοι επιστρατεύονται κάθε φορά που το σχολείο τους έχει ανάγκη. 
Και αυτό που φοβάμαι είναι ότι μόλις άνοιξαν οι ασκοί και θα έρθουν κι άλλες χαμένες μέρες, κι άλλες απογοητεύσεις και το ερώτημα είναι πόση απογοήτευση μπορεί ν αντέξει κανείς.....