Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, λέει… Δεν τόπαμε καν στο γιο μας… Τι να του πούμε, δηλαδή; Ότι γιορτάζουμε τινάζοντας στον αέρα τις λύσεις που θα ανατρέψουν τις κλιματικές αλλαγές που υπονομεύουν το αύριο του, το πολύ κοντινό και κυριολεκτικό αύριο του; Αυτό το αύριο που καίμε και μολύνουμε αυξάνοντας τους τραπεζικούς λογαριασμούς απ’ όπου θα βγουν τα ψίχουλα για μερικά δωράκια;… Ή μήπως να του πούμε ότι γιορτάζουμε τα παιδιά αυξάνοντας το χρόνο απασχόλησης και την εργασιακή ανασφάλεια και περιορίζοντας το χρόνο που θα ήθελαν (και χρειάζονται) να διαθέσεις γι’ αυτά και με αυτά; Να χαμογελάσουμε δίνοντας στην τηλεόραση το ρόλο της μαμάς, του μπαμπά, του παππού και της γιαγιάς, της ανθρώπινης παρέας και του παιχνιδιού; Και μετά να περηφανευτούμε ότι τα γιορτάζουμε χαρίζοντάς τους ένα εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς παιδικούς σταθμούς, με μουντά σχολεία και πανεπιστήμια (χωρίς βιβλιοθηκες) όπου δεν θα ερωτεύονται τη γνώση και τη δημιουργικότητα; Να ντύσουμε, δηλαδή, με γιορτινές γιρλάντες ένα κόσμο όπου εκατομμύρια παιδιά γίνονται φτηνοί εργάτες, πόρνες, εμπόριο οργάνων; Και τα άλλα ζούνε στο φόβο και την ανασφάλεια, χωρίς σήμερα… «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά που ήδη τα ξέρουν όλα;», τραγουδά σοφά ο Σαββόπουλος εδώ και χρόνια… Αλλά εμείς, κάνοντας πως δεν ακούμε, πως δεν ακούμε τα ίδια τα παιδιά, επαναπαυόμαστε εκταμιεύοντας μερικά ευρουλάκια σε όλους αυτούς τους φιλανθρωπικούς τηλε-μαραθώνιους … Μάλλον από τον εαυτό μας κρυβόμαστε κάτι τέτοιες μέρες, … Ανθρωπιά, όχι φιλανθρωπία, χρειάζονται τα παιδιά μας… Τη δική μας ανθρωπιά… Αυτή που θα αλλάξει τις πολιτικές αποφάσεις, τις πολιτικές δράσεις, τη ζωή μας. (Lexidia)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου