Δυο χρόνια μετά 06/12/2008

του Αλέξη Σταμάτη *
Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από εκείνο το Σαββάτο της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Η Ελλάδα (θεωρητικά) ήταν τότε μια «άλλη χώρα» (το θηρίο ψυχορραγούσε κρυφά) όταν «έσκασε» η είδηση: ένας 15χρονος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, είχε πέσει νεκρός στην περιοχή των Εξαρχείων από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Λίγες ώρες αργότερα, υπήρξαν πρωτόγνωρες βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, σε ολόκληρη τη χώρα, αντιδράσεις που έως σήμερα δεν έχει δημιουργήσει ούτε η κρίση που τάραξε συθέμελα τις ζωές όλων μας. 

Εκείνος ο Δεκέμβρης γέννησε πολύ περισσότερα ερωτηματικά από απαντήσεις. Διότι απάντηση δεν ήταν μόνο τα ισόβια του δράστη. Και φυσικά απάντηση δεν είναι όσα αναμένουν ένα σημερινό 17χρονο παιδί (ηλικία στην όποια θα ήταν ο Αλέξης σήμερα), που θα βγει σταδιακά στη ζωή στην Ελλάδα του μνημονίου, της κρίσης, της ανεργίας, με προοπτική νεόπτωχου, σε μια εποχή που ο νέος είναι «περιττός», αναγκασμένος να μένει ως τα 30 του στο παιδικό του δωμάτιο… Από τότε έχει χυθεί πολύ πίξελ και τηλεοπτικό μπλα μπλα για το θέμα, μαζί με τις λέξεις-σλόγκαν -από τη νεολαγνεία ως τους μπαχαλάκηδες- που συνοδεύουν κάθε εμβληματκό συμβάν.

Για πολλά παιδιά της γενιάς του Αλέξη,- μιλάμε όσα διαμαρτυρήθηκαν για τη δολοφονία ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από αυτούς - ήταν η πρώτη ευκαιρία να «εκφραστούν». Παιδιά χωρίς ιστορικές μνήμες, που σε είκοσι χρόνια -αν δεν γίνουν συνταρακτικά γεγονότα («γεγονότα», όχι χειρουργική αφαίμαξη της καθημερινότητας)-, θα ’χουν να θυμούνται τα «Δεκεμβριανά» και την όποια εξέλιξη της κρίσης ως τη δική τους «μεταπολίτευση». 

«Ποιο είναι το αίτημα των παιδιών;» άκουγε κανείς στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μα ακριβώς αυτό ήταν το διαφορετικό στην περίπτωση. Αίτημα, ενταγμένο στο παραδοσιακό διεκδικητικό status quo των έως τότε εξεγέρσεων, δεν υπήρχε. Και πώς να υπάρχει «οργανωμένο» αίτημα, όταν κάθε τι συλλογικό είναι κατασυκοφαντημένο, απομυθοποιημένο άδοξα από την ίδια τη γενιά που το σήκωσε παντιέρα για να οδηγήσει σταδιακά την κοινωνία σε ένα -όχι στιγμιαίο-, αλλά διαρκές μπάχαλο, το οποίο μας έφτασε ως εδώ; Πώς να υπάρχει αίτημα, όταν το συλλογικό φαντασιακό ήταν εν υπνώσει, ληθαργικό, ουσιαστικά άδειο, με τη ζωή να κινείται στους πλαστούς ρυθμούς της ψευδοευωχίας της ύστερης μεταπολίτευσης; 

Φυσικά η εξεγερτική «γλώσσα» των παιδιών δεν είχε άλλη αναφορά από τη μίμηση όσων είχαν δει ή ακούσει. Δια-δηλώνοντας όμως για κάτι που τους στερήθηκε, χωρίς να συγκεκριμενοποιεί τι είναι αυτό, είπε πράγματα. Άναρθρα, ανοργάνωτα, αφασικά, όπως θέλετε πείτε το. Όταν όμως ξεσπάς χωρίς να διεκδικείς το συγκεκριμένο, τότε ο λόγος της έκρηξης σου είναι ακόμη πιο βαθύς. Η απάθεια έγινε ξαφνικά απείθεια και κραυγή. Σήμερα, ο απόηχος της, αφομοιωμένος μέσα στην αναδυόμενη, νέα αφήγηση της κρίσης, έρχεται από κάπου αλλού. 

Τα παιδιά της γενιάς του Αλέξη είναι το μέλλον. Από εκείνα περιμένουμε να παλέψουν αργότερα για το «συγκεκριμένο», ακόμη και μέσα σ’ αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Από εκείνα περιμένουμε να απαγκιστρωθούν από την κουρασμένη αφήγηση των παλιών και να δημιουργήσουν τη δική τους, μέσα από πράξεις, νέες ιδέες, αμφισβήτηση, ρίσκο, δράση. 

Ο επόμενος «Δεκέμβρης» ας μιλήσει με ιδέες, προτάσεις, πράξεις και όχι βία. Τον «πάτερα» τον έβρισαν, του έσπασαν το τζάμι, του έκαψαν τον κάδο. Ας μην είναι πλέον εκείνος η μόνιμη αναφορά. Είδαμε που οδήγησε αυτό την προηγουμένη ναρκισσιστική και παρελθοντολάγνα γενιά. Ας προσπαθήσουν, μαζί και χωριστά, με νέα, έξυπνα, καινοτόμα υλικά, να στήσουν το δικό τους έργο, ένα έργο που κοιτάζει μπροστά, ένα έργο που κάποτε θα ’ναι κι η αναφορά των παιδιών τους– και σίγουρα θα ’ναι πολύ πιο ουσιαστικό από το κωμικοτραγικό, κακοσκηνοθετημένο τριαντάχρονο μπουλβαράκι που τους μεγάλωσε.

*Ο Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας.

Αναδημοσίευση από το protagon.gr