Η συνάντηση

Τέτοια ικανοποίηση είχα χρόνια να νιώσω.Τον συνάντησα τυχαία και με γνώρισε αυτός. Ούτε το πρόσωπό του , ούτε το χαμόγελό του χτύπησε κάποιο κουδουνάκι .
-Δε με θυμάσαι;
-Εμμ...Για να είμαι ειλικρινής..
-Ο Ποσειδώνας είμαι!
Ξαφνικά κάτι άστραψε!
Πλατιά χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά.
-Άλλαξες.
-Κι εσύ, μάκρυνες τα μαλλιά σου.
-Από τότε έχω να σε δω.
-Πάνε 10-11 χρόνια.
-Πού είσαι;
-Αρχιτεκτονική.
-Είσαι καλά;
-Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα. Εσύ, ακόμα στο γνωστό μέρος;
- Πάντα , και για πολλά χρόνια ακόμη...
-Θα θελα να έρθω να καθίσω στο θρανίο και πάλι, να μου κάνεις μάθημα!!
Μου μιλάει πια στον ενικό.........

Πώς ενεργοποιείται όμως η ROM  στο άκουσμα του ονόματος!  Όλα μπήκαν στη θέση τους. Ποσειδώνας=Όρνιθες= Ε΄τάξη, φωτογραφία τάξης . Πάντα το είχα αυτό με τους μαθητές που κάναμε θεατρικές παραστάσεις, τους αποκαλούσα με τα ονόματα των ρόλων και αυτοί όχι μόνο το αποδέχονταν γιατί τους άρεσε, αλλά το θυμούνται για χρόνια όπως μου απέδειξε ο Απόστολος.
Ο γλυκός, μου που το πρώτο διάστημα που με είχε δασκάλα, πήγαινε στο σπίτι, έκλαιγε και αφού ξεσπούσε όλο το άγχος του καθόταν να γράψει γιατί ήταν πολλά αυτ'α που τους έβαζα , η κακούργα!. Εξαιρετική φιγούρα η μητέρα του.  Ψύχραιμα κράτησε τη σωστή απόσταση. Ούτε κακολόγησε τη δασκάλα, ούτε ήρθε να μαλώσει τη δασκάλα. Στο μήνα επάνω ο Απόστολος είχε όχι μόνο σταματήσει ν αγχώνεται αλλά μου χάρισε και τις δύο πρώτες ζωγραφιές με κάρβουνο που έκανε στη σχολή ζωγραφικής που πήγαινε, το Σολωμό και τον Καβάφη....
Μαζί του δίπλα μια άλλη φιγούρα. Η πρασινομάτα κοπελιά όλη την ώρα είχε ένα φωτεινό χαμόγελο. Αυτή τη φορά μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα...
-Ίρις;;;
-Ίρις.
-Πού είσαι εσύ;;
-Πήρα πτυχίο! Είμαι πλέον μια πτυχιούχος μεταφράστρια, αλλά δεν εγκαταλείπω την Κέρκυρα, θα συνεχίσω με μεταπτυχιακό στο Ιόνιο!

Δάκρυσα; Συγκινήθηκα; Φούσκωσα από ευτυχία, όχι για το τι κάνουν σήμερα, αλλά για τη γλυκύτητα και την τρυφερότητα με την οποία μιλήσανε για την εποχή εκείνη. Πολλά παιδιά, πολλές φουρνιές, επανάληψη η δουλειά μας, άγχος να προλάβεις να τα καλύψεις όλα και να είναι και όλοι χαρούμενοι κι ευτυχείς που έρχονται σχολείο, οι ξεχωριστές ανάγκες, συγκεκριμένα κεφάλαια ύλης που πρέπει να βγουν, η αξιολόγησή τους και να μην αδικήσεις κανένα, παράσταση, ανάλογες φωνές και πίεση. Και όμως η γεύση που αφήνουν όλα αυτά , όταν  συναντάς παιδιά σου , μετά από χρόνια, είναι το  ίδιο γλυκιά με της τούρτας με λευκή σοκολάτα.
Να ναι γερά τα ψαράκια μου...