Η καρδιά μου από σήμερα έχει σχήμα καραβιού που πλέει στη θάλασσα της Μεσογείου. Είναι τα χάρτινα καραβάκια που έστειλαν στη θάλασα να ταξιδέψουν τα παιδιά από τη Γάζα; Είναι τα δικά μου μικρούτσικα εννιάχρονα καραβάκια που βγήκαν στη θάλασσα της πόλης και ταξίδεψαν, με άλλα μεγαλύτερα, σε θάλασσες αταξίδευτες πάνω σε μια σκηνή που τους τρόμαξε μόλις την είδαν;;;
Κι ομως επί 6 ώρες τιτίβιζαν ανέμελα, παρακολούθησαν - με ιδιαίτερη προσοχή- τα "άλλα καραβάκια" στο ταξίδι τους, σχολίασαν, έκαναν γνωριμίες με μεγαλύτερα , κέρδισαν τα χαμόγελα και έφαγαν πολύ! Και σαν έμπειροι ηθοποιοι βγήκαν στη σκηνή, παρουσίασαν και κατέβηκαν, και είχαν έναν αέρα, μα έναν αέρα όμως, ένα κεφάλι ψηλότερα μου φάνηκαν....
Όλα είναι. Ολα τα καραβάκια. Τα "εκεί" στη Γάζα που κλείνουν τ αυτιά τους για να μην ακούν τους πυροβολισμούς και τα μάτια για να μη βλέπουν τους νεκρούς, και τα δικά μας εδώ, που τα πλησίασαν, μέσα από τον κόσμο, για να καθρεφτιστούν και παίξουν , για να τους δείξουν ότι δεν είναι μόνα στην ερημιά τους, ότι εδώ , αν και τόσο μακριά τους, υπάρχουν κάποια καραβάκια που άκουσαν κι έμαθαν τι συμβαίνει και ταξιδεύουν μαζί πια στη θάλασσα του μέλλοντος γυρεύοντας τον ήλιο.
Καλό ταξίδι μικρά μου..... με συγκινήσατε πάλι...ελπίζω σαν θα μεγαλώσετε κάτι να θυμάστε από όλα αυτά και δεν εννοώ τη σκηνική σας παρουσία, αλλά την ευαισθησία να προσφέρω και τη δυναμικότητα να υποστηρίζω όσους με χρειάζονται.... Σας φιλώ, η δασκάλα σας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου