Σάββατο μεσημέρι, 200 παιδιά, μαθητές και μαθήτριες δημοτικων, γυμνασιων, λυκειων και θεατρικών ομάδων από τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική άφησαν το πρόγραμμά τους, τις συνήθειές τους, την ξεκούρασή τους και μαζεύτηκαν για να προετοιμάσουν 32 Μονολόγους από τη Γάζα. Παιδιά που υπομονετικά κάθισαν ώρες στις καρέκλες του θεάτρου βλέποντας τις ομάδες των υπολοίπων να παρουσιάζουν το μονόλογό τους η κάθε μία. Παιδιά που έκαναν πρόβα σε όποιο σημείο έβρισκαν χώρο. Παιδιά που συνάντησαν με αυτούς τους μονολόγους άλλα παιδιά της ηλικίας τους από μια περιοχή του πλανήτη όπου δε γεννιέσαι αγόρι ή κορίτσι αλλά κατευθείαν άντρας ή γυναίκα, που τους έκλεψαν την παιδική τους ηλικία. Μετά το μονόλογο η ανατροφοδότηση. Άλλα πηγαδάκια με συζητήσεις και ανταλλαγή ιδεών. Έφηβοι και έφηβες που ήρθαν με κάθε μέσο για να συναντήσουν τις σκέψεις και τις αλήθειες των παιδιών της Γάζας. Που διάβασαν, προβληματίστηκαν, συζήτησαν, μοιράστηκαν τις λύπες, τον πόνο, το θυμό, τα όνειρα των συνομιλίκων τους παιδιών από τη Γάζα. Το σχολείο άνοιξε στην κοινωνία, ο Βυγκότσκι θα ήταν πραγματικά περήφανος. Γιατί δεν είναι μόνο τα μαθήματα που έχουν σημασία - παραδοσιακά ή ψηφιακά διδαγμένα. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι το γκρέμισμα των τειχών που κρατούν το σχολείο απομονωμένο, η ενεργοποίηση, η ευαισθητοποίηση, η ανάληψη πρωτοβουλιών και η συμμετοχή. Και αυτά τα παιδιά με τις καθηγήτριές τους -άντε και τη δασκάλα τους, μας έκαναν να δακρύσουμε και να συγκινηθούμε με τη σοβαρότητα και την ωριμότητα που έχουν. Μας έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα μέσα στο τέλμα "του κουτσομπολίστικου μεσημεριανάδικου" που τα περιτριγυρίζει.
Πήγα κι εγώ με τα δικά μου 9χρονα μικρούτσικα. Και ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη. Κάθισαν δύο ώρες και χωρίς να κουνηθούν από τις καρέκλες τους παρακολουθώντας τους μονολόγους των μεγάλων παιδιών και έσκυβαν το ένα στο άλλο και κάτι μουρμούριζαν με το βλέμμα προβληματισμένο και την προσοχή τους όλη στραμμένη στη σκηνή ( και τα κείμενα που άκουγαν ήταν από τα πιο "βαριά" των μονολόγων). Με σοβαρότητα, που δεν τους δίδαξε κανένα βιβλίο, σηκώθηκαν, παρουσίασαν το δικό μας μονόλογο, του Μαχμούτ και ξανακάθισαν. "Να μη φύγουμε ακόμα" είπαν "να δούμε και το άλλο δημοτικό που παίρνει μέρος και μετά. Να δούμε τι έκαναν και τα άλλα παιδια της ηλικίας μας". Σήμερα ήταν τα παιδιά μου η δασκάλα κι εγώ η μαθήτρια. Κι έμεινα να σκέφτομαι : εγώ πώς μπορώ να κερδίσω και να κρατήσω την προσοχή τους για πάνω από 15΄λεπτά;;;;;;
ΥΓ :Είπα δε θα το αναρτησω το κομμάτι, γιατί το κρατάω πάντα για τον εαυτό μου, δε θέλω να το μοιράζομαι με κανέναν. Είναι αυτό που με συγκλόνισε ως 13χρονη μαθήτρια, που δακρύζω πάντα ακούγοντάς το. Αλλά σήμερα τα 32 κείμενα μέσα από τις ψυχές των παιδιών της Γάζας και τα στόματα των δικών μας παιδιών μ έκαναν να δακρύσω για διαφορετικούς λόγους. Αισθάνθηκα την ηθική υποχρέωση να το μοιραστώ μαζί τους. με όλη τη συναισθηματική φόρτιση, μετά από αρκετές ώρες που στηριχτήκαμε ο ένας στον άλλο, αγκαλιάσαμε τον ουρανό κι ανακαλύψαμε ότι δεν είμαστε μόνοι, "You may say I' m a dreamer, but I' m not the only one".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου