Υλικά:
- Φως! Καλές είναι οι λάμπες φθορίου, αλλά χρειαζόμαστε πολύ φυσικό φως στις τάξεις. Μια λάμπα δαπέδου σε κάποια γωνιά, ένα πορτατίφ.
- Χώροι για διάβασμα. Οι ξύλινες καρέκλες πέρα από το ότι είναι ιδιαιτερα σκληρές , δεν είναι καθόλου ανατομικές. Και έξω από τις τάξεις τα σχολεία μας χρειάζονται χώρους όπου μια βροχερή μέρα τα παιδιά θα μπορούσαν να καθίσουν αναπαυτικά και να ασχοληθούν με κάτι. Γιατί θα πρέπει οι διάδρομοι να είναι πάντα άδειοι;
- Οι βιβλιοθήκες. Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα είναι ένα μέρος μαγικό (δεν ξεχνιέται το συναίσθημα απομάκρυνσης από τον έξω κόσμο που είχα όταν περνούσα ώρες στην Εθνική Βιβλιοθήκη στην Αθήνα). Θα πρέπει να θυμίζουν περισσότερο το παιδικό βιβλιοπωλείο που είχε η Meg Ryan στην ταινία You 've got mail. Η μυρωδιά των βιβλίων, οι βολικές καρέκλες, τα βιβλία να είναι απλωμένα πάνω σε ράφια προκαλώντας τους μικρούς να τα αγγίξουν, να τα ανοίξουν, όλα να σου δίνουν την αίσθηση ότι πέφτεις σε μια λαγο-τρυπα παρέα με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Η σύνδεση σχολικών βιβλιοθηκών με την κοινότητα είναι μάλλον ένα όνειρο απατηλό, η εικόνα παιδιών που με τους γονείς τους έρχονται στη σχολική βιβλιοθήκη το απόγευμα για να ξεφυλλίσουν έστω κάποιο βιβλίο είναι πολύ μακρινή.
- Οι διάδρομοι. Μικρές πινακοθήκες, με ζωγραφιές των παιδιών και αφίσες με έργα ζωγραφικής. Μικρές οάσεις στο χώρο που και μαθητές και δάσκαλοι περνάνε το 1/3 της ημέρας τους. Καλοί οι ήρωες του 21 αλλά κάποια στιγμή πρέπει ν αλλάξει η αισθητική μας.
- Οι αυλές. Γεμάτες ζωή, αλλά χωρίς πράσινο. Ένας κήπος που τον φροντίζουν τα παιδιά, χώροι που θα μπορούν να κάθονται και ν' ακουμπάνε ένα βιβλίο, το φαγητό τους, ένα συντριβάνι μικρό, χώροι με σκιά και δροσιά στην κάψα του μεσημεριού.
- Μουσική. Οι διάδρομοι θα έπρεπε να είναι γεμάτοι μουσική. Μουσική που δεν ακούνε στο σπίτι τους (αν ξανακούσω το παριζο-αρκουδάκι θα κόψω τα καλώδια). Ας τα μυήσουμε στη μαγεία της μουσικής στο σχολείο.
Οι κτιριακές εγκαταστάσεις είναι αυτές που είναι. Το σχολείο μου χτίστηκε το 1928 και όσο περήφανη κι αν αισθάνομαι που αποτελώ κι εγώ μέρος της αλυσίδας των δασκάλων που πέρασαν τη ζωή τους σ' αυτό, δεν παύω να ονειρεύομαι ένα σύγχρονο σχολείο που με καλεί να περάσω πολλές ώρες σ' αυτό. Ένα όμορφο περιβάλλον σε κάνει να θέλεις να βυθιστείς σ' αυτό, να μην περιμένεις πως και πως να έρθει η ώρα σου να φύγεις. Δεν μάθαμε να βλέπεουμε το σχολείο σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας όπου η δημιουργικότητα -σε όλους τους τομείς- θα ανθίζει.
ΥΓ. Δεν μπορώ να συλλάβω τη λογική του να έχουμε μία πρίζα σε κάθε αίθουσα και έχοντας χτυπηθεί μια φορά από το ρεύμα, δεν αποτολμώ παρέμβαση....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου