Το κορίτσι από το Αφγανιστάν

"Θυμάται τη στιγμή. Θυμάται το θυμό της. Ο άντρας ήταν ένας ξένος. Ο φωτογράφος την έβγαλε φωτογραφία. Δεν είχε βγει ποτέ φωτογραφία μέχρι τότε. Ηταν 13 χρονών. Η επόμενη που έβγαλε, ήταν μετά από 17 χρόνια". Το βλέμμα της στοίχειωσε και μαγνήτισε τα βλέμματα εκατομμυρίων που το είδαν στο περίφημο εξώφυλλο του περιοδικού National Geographic το 1985. Στο βλέμμα της διαβάζεις την τραγική ιστορία μιας χώρας στραγγισμένης από τον πόλεμο. Το όνομά της Sharbat Gula, και ανήκει στην πολεμόχαρη φυλή των Pashtun.

Σήμερα ένα ακόμα εξώφυλλο έρχεται να ταράξει τις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας. Του περιοδικού Time αυτή τη φορά.

Η Bibi Aisha (το Βibi δεν είναι το πραγματικό της επώνυμο, η Aisha ζήτησε να μην δημοσιευτεί) είναι ένα μια πραγματική εικόνα της ακρότητας στην οποία μπορεί να φτάσει η παραδοσιακή σκληρή κοινωνία των Pashtun σε απομακρισμένες περιοχές του Αφγανιστάν. Στα 12 της η Aisha δόθηκε από τους συγγενείς της, μαζί με τη μικρότερη αδερφή της ως "δώρο" σε μια οικογένεια Ταλιμπάν, γιατί ο θείος της είχε σκοτώσει κάποιον συγγενή του μέλλοντος γαμπρού. όταν έφτασε στην εφηβεία έγινε και ο γάμος της με τον πολεμιστή Ταλιμπάν, ο οποίος όμως απουσίαζε τον περισσότερο καιρό στο βουνό. Οι γονείς του και οι συγγενείς του με τους οποίους έμεινε η νεαρή νύφη και η αδερφή της τις μεταχειρίζονταν σαν δούλες, τις κακομεταχειρίζονταν, τις χτυπούσαν, τις κακοποιούσαν σαν τιμωρία για το έγκλημα του θείθου τους και κάποια στιγμή η Aisha εγκατέλειψε το συζυγικό σπίτι. Όταν την ανακάλυψε ο σύζυγός της για να την τιμωρήσει την ακρωτηρίασε, αποκόβοντας τα αυτιά και τη μύτη της. Η κοπέλα μεταφέρθηκε σε ένα κέντρο προστασίας γυναικών στην Καμπούλ και μετά από 18 μήνες , μεταβαίνει στην Αμερική, για μια σειρά από επεμβάσεις ανάπλασης. Η σκέψη της βρίσκεται στη μικρότερη αδρεφή της η οποία έμεινε πίσω και δεν έχει νέα της.

Ο προβληματισμός του περιοδικού :"Τι θα συμβεί, αν φύγουμε από το Αφγανιστάν". Οι πολέμιοι της παρουσίας των Αμερικανών στο Αφγανιστάν θεωρούν το εξώφυλλο συναισθηματικό εκβιασμό. Οι υπέρμαχοι το θεωρούν σαν μια έκκληση στις συνειδήσεις των πολιτών. Να σημειωθεί, ότι η φράση είναι δημοσιευμένη χωρίς ερωτηματικό. Υποδηλώνει μια πραγματικότητα, σύμφωνα με το περιοδικό.
Ανεξάρτητα από τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται και στις δύο χώρες, αυτό που σε συγκινεί και σε εξοργίζει είναι η υποτίμηση με την οποία αντιμετωπίζεται η γυναίκα στη μακρινή χώρα. Σε ένα επεισόδιο τηλεοπτικής εκπομπής, αναφέρει ένα άλλο άρθρο του Time, το κοινό ξεσπά σε γέλια όταν ακούει το εξής ανέκδοτο: Μια ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που βρίσκεται στο Αφγανιστάν, παρατηρεί ότι οιι γυναίκες περπατάνε στην πόλη έξι βήματα πίσω από τους άντρες, αλλά στις αγροτικές περιοχές, όπου κυριαρχούν οι Ταλιμπάν, οι γυναίκες περπατούν έξι βήματα μπροστά τους. Και ενώ ετοιμάζονται να συγχαρούν τους συζύγους που τις αφήνουν να περπατάνε μπροστά τους, οι τελευταίοι τους ενημερώνουν ότι αυτό συμβαίνει όταν περπατάνε σε ναρκοπέδιο...
Οι Αφγανές υποφέρουν από ακραίες μορφές θρησκευτικού φανατισμού, αν και υπάρχει κάποια πρόοδος. Άνοιξαν χιλιάδες σχολεία θηλέων μετά την πτώση των Ταλιμπάν και υπάρχει ενεργή συμμετοχή γυναικών στο Κοινοβούλιο της χώρας καθώς και στις τοπικές κοινότητες. Την ίδια στιγμή εκτιμάται ότι μισό δισεκετομμύριο δολλάρια χορηγείται για προγράμματα που προωθούν την ισότητα των φύλων.
Η εκτίμηση όλων όμως είναι ότι θα περάσουν πολλά ακόμα χρόνια μέχρι να βρεθούν οι ισορροπίες σ' αυτή τη χώρα και μέχρι να περπατάνε άντρες και γυναίκες δίπλα - δίπλα. Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να ανοίξουν "οι πύλες" της εκπαίδευσης για τα κορίτσια σε όλες τις περιοχές των Ταλιμπάν. Και εδώ στέκομαι στο ότι εκπαίδευση δεν είναι απλά ο γραμματικός αλφαβητισμός, αλλά η αλλαγή στη σκέψη και τη στάση των εκπαιδευόμενων, η δυνατότητα να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια της ύπαρξής τους.